Twee nachten in een prima hotel voor 120 Amerikaanse dollar. Da’s een prima deal in Erbil, hoofdstad van de Koerdische regio in Noord-Irak. Stom genoeg dacht ik de rekening te kunnen betalen met mijn credit card. De fotograaf waar ik mee reisde, had me al gewaarschuwd dat een credit card misschien niet werd geaccepteerd, maar ik geloofde er niks van: zelfs op afgelegen plekken op aarde had ik altijd met mijn credit card terecht gekund, al was het soms niet electronisch maar met een machientje waarmee een reliëfprint van de kaart wordt gemaakt om een betaling mee te doen. Dus waarom zou dat in Erbil niet lukken? Terwijl ik met een hoopvolle blik in mijn ogen mijn credit card over de receptie naar hem toeschoof, gaf de hoteleigenaar het antwoord in één simpele zin: ‘Mevrouw, dit is Irak!’
Je zou het haast vergeten in het noorden van dit land, waar de Koerden zelfbestuur genieten. Irak haalt het nieuws als land van bommen en van gewelddadige strijd tussen verschillende geloofsgroepen, maar in het noorden speelt dat allemaal niet. Het nieuws in deze regio wordt bepaald door de recente regionale verkiezingen, door spanningen tussen Koerden, Arabieren en Turkmenen (maar dat speelt vooral in Kirkuk, een stad net buiten het officiële Koerdische territorium) en door de PKK die zich verschuilt in de regio, vooral in het gebied bij de Turkse grens, in de Qandil Bergen. In Erbil geen bommen, geen gewelddadigheden op straat, geen Amerikaanse soldaten.
Wie het nieuws over de relatie tussen Turkije en de Koerdische regio in Noord-Irak wat intensiever volgt, kent ook Makhmur Kamp. Dat ligt een uurtje rijden van Erbil en er wonen Turks-Koerdische vluchtelingen die naar Noord-Irak zijn gevlucht in de jaren negentig, toen de oorlog tussen de PKK en het Turkse leger op haar vuilst was. Turkije wil dat Makhmur wordt gesloten omdat het volgens hen een PKK-kamp is (wat bepaald niet uit de lucht gegrepen is) , maar het is onduidelijk waar de bewoners naartoe moeten. Naar Turkije, hun moederland, terwijl een flink deel van de bewoners van Makhmur Kamp PKK-aanhanger is, of zelfs (ex)lid? Een interessante kwestie, en dus ging ik, samen met een Turkse fotograaf, naar Makhmur om een reportage te maken voor een Nederlands weekblad.
En wat vergeet je daar makkelijk dat je in Irak bent! Rondom het kamp zag ik zwaar bewapende veiligheidsdiensten, op straat in Erbil werden sommige gebouwen bewaakt door gewapende beveiligers, maar de sfeer was in het algemeen vredig. Ik voelde me geen moment onveilig, we liepen ‘s avonds probleemloos in het donker op straat en we dronken een biertje in een openluchtbar in een mooie rustige tuin. Slechts af en toe werd ik eraan herinnerd in welk land ik eigenlijk was, bijvoorbeeld toen ik iemand interviewde en het gesprek deels ging over de tijd dat Saddam nog de scepter zwaaide in Irak. En dus op dat moment dat ik mijn hotelrekening wilde betalen en mijn credit card tevoorschijn haalde. ‘Dit is Irak!’ riep de hoteleigenaar uit met zijn handen in de lucht, en de fotograaf trok zijn met dollars gevulde portemonnee, betaalde ook mijn rekening en zei lachend: ‘Fréderike, ik zei het toch, er zijn hier geen banken, dit land is oorlogsgebied!’ Dat is het, oorlogsgebied. Een stabiel oorlogsgebied, dat wel.
De reportage over Makhmur Kamp wordt later dit jaar gepubliceerd en verschijnt natuurlijk vanzelf op deze website!
Recente reacties