Het Turkse leger is afgelopen nacht het noorden van Irak binnengevallen. Ik zat er net over te lezen op internet, toen BNR Nieuwsradio belde: of ik in de uitzending net na twaalf uur ‘s middags een toelichting op de inval kon geven. Graag natuurlijk, te meer daar BNR Nieuwsradio en ik nog niet eerder samenwerkten en ik best wat meer snel journalistiek werk wil doen. Het vreemde was dat mijn dag ook privé in het teken stond van het Turkse leger. Dat zit zo: de Turk waar ik mijn leven al enige jaren mee deel, moet in dienst, en precies vandaag moest hij richting barakken. Alleen de ochtend hadden we nog samen, ‘s middags zou hij de bus nemen. Na het telefoontje van BNR transformeerde geliefde zich moeiteloos tot journalistiek assistent. We zapten tv, we lazen online alles wat er over de inval te lezen viel, en om twaalf uur precies ging de telefoon. Na het nieuws was ik aan de beurt. Ik beantwoordde de vragen – over het doel van de actie, de timing, de reactie van Koerdische en Iraakse zijde. En toen ik weer ophing, stond ik ondanks de adrenaline van het nieuws meteen weer met de beide beentjes op de grond: geliefde stond zijn legerspullen in te pakken. Groen ondergoed, groene T-shirts, een groene muts en groene handschoenen, een blauwe handdoek. Een uurtje later zwaaide ik ‘m uit op het busstation. Of hij na drie maanden training naar de grens met Irak in het zuidoosten wordt gestuurd, is nog niet bekend. Come back safely my love. Kendine iyi bak.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties