Gisteravond ging ik naar een borrel van de International Professional Women of Istanbul. Ik had het nooit zo op van die expat-clubjes, want ik wilde me onderdompelen in het Turkse leven en vreesde dat dat er niet van zou komen als ik me te veel met andere buitenlanders zou omringen. Maar na drie jaar één clubje, dat moet kunnen, toch?
Na een paar uur met leuke, grappige en interessante vrouwen, voelde ik me een bevoorrecht mens. Eén van de activiteiten die de IPWIN volgend jaar gaat organiseren, is een themadag over veranderingen in je professionele leven. Wat doe je als je met je man mee bent gekomen naar Istanbul en het lukt je niet hier een werkvergunning te krijgen? Hoe hou je dan je vakkennis en –vaardigheden op peil? Wat als je hier gekomen bent voor een baan, een andere baan wilt zoeken maar je werkvergunning alleen voor je oorspronkelijke werk geldig blijkt? En als je geen werk kunt vinden in je eigen vak en een carrièreswitch moet maken, hoe pak je dat dan aan? En stel, je kunt alleen maar illegaal werk krijgen, dat ook nog eens prut betaalt?
Mij werd gevraagd of zo’n themadag wat voor mij zou zijn, en ja, dat leek me wel wat. Je weet nooit wanneer je leven verandert, of wanneer je ineens wílt dat het verandert. Maar voorlopig is dit op mij allemaal niet van toepassing. Mijn persvisum is mijn werkvergunning, ik verdien genoeg in harde euro’s, ik doe werk waar ik gek op ben.
Er waren gisteravond ook vrouwen die het wel was gelukt een prima betaalde baan in hun vakgebied te vinden. Maar zij leidden nou ook niet meteen levens om jaloers op te worden. Eén van hen ging ’s ochtends om half zeven naar de sportschool, reed daarna in het afschuwelijke Istanbulse verkeer naar haar werk om ’s avonds rond elf uur weer thuis te komen. Gisteren was ze ‘al’ om negen uur van kantoor vertrokken – dat was dus een keertje ‘vroeg weg’. Ik heb maar even niet gezegd dat ik mijn kantoor aan huis heb, dat ik in tien seconden van bed naar werkplek kruip en dat ik, als ik wat beweging nodig heb, op elke tijd die mij schikt zo even húp naar een Istanbuls park ga. Echt, ik ben een gelukkig mens!
Recente reacties