Ik bereid me voor op mijn spannendste internationale vrouwendag sinds jaren, of eigenlijk, in mijn leven. Ik dacht dat ik ergens een of andere demonstratie zou gaan verslaan, maar de laatste weken is dat plan om zeep geholpen. Op verzoek van Press Now, een organisatie die in vele landen onafhankelijke pers stimuleert, geef ik namelijk een driedaagse training aan een groep vrouwen die de enige vrouwenkrant in Turkije maken. Die training begint zaterdag. En voor ik het wist, had ik toegezegd ter gelegenheid van internationale vrouwendag een speech te zullen houden over vrouwen in de Nederlandse journalistiek. Voor een vrouw of tien, dacht ik, bij een gemoedelijk ontbijt in een relaxed hotel in Izmir. Eitje. Maar toen bleek dat het niet alleen om de vrouwen van de krant gaat, maar dat er tientallen vrouwen uit de journalistiek en van vrouwenorganisaties in Izmir zijn uitgenodigd. Een stuk of tachtig bij elkaar. En dat die niet in spijkerbroek en trui komen, maar dressed up. En dat ik daar dus ook niet in spijkerbroek aan kan komen. Nu word ik best blij van gelegenheden waarbij ik mijn hele mooie jurk aankan, maar als klap op de vuurpijl kwam er nog een verzoek: kon ik misschien eventueel speechen in het Turks? Tuurlijk joh, geen probleem, ik laat m’n speech gewoon even vertalen en steek van wal. En zo is een ontbijtbabbel in pyjama in klein gezelschap langzaamaan uitgegroeid tot een excersitie waarbij ik pakweg vijftien minuten in het Turks zal speechen ten overstaan van een groep veeleisende feministische Turkse vrouwen in glitterkleren. Gelukkig kan ik mijn Powerjurk aan.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties