Terwijl ik dit blogje schrijf, ligt er een plak verf op mijn hoofd. Nog een minuut of twintig, dan mag ik het eruit wassen en is mijn haar weer zwart. Oók dat groepje grijze haren rechtsvoor. En ondertussen vraag ik me af of ik met een jaartje of twintig (dan ben ik bíjna 60) trots Hollands grijs zal zijn, of trots rood/bruin/zwart zoals veel Turkse vrouwen.
Een paar weken geleden was ik bij de ‘hair designer’ – zo noemt ‘mijn’ kapper zich. Moet ook wel, want hij werkt in een van de beroemdste en duurste hotels van de stad, Ciragan Palace, en daar wordt je haar nou eenmaal niet geknipt maar designed. Mocht je nodig naar de kapper moeten en toch binnenkort toevallig in Istanbul zijn, dan raad ik je een bezoekje aan een luxe Turkse kapper aan. Voor Turkse begrippen verschrikkelijk duur, maar voor Europeanen is 80 tot 100 lira (€ 35 tot € 45) een redelijk doorsnee prijs. Wat krijg je daarvoor? Verwennerij! Een van mijn favoriete onderdelen is de föhn-sessie, vaak uitgevoerd door een team van drie mannen: eentje – de chef, zeg maar – hanteert de borstel en bepaalt het model, de jongste bediende houdt de föhn vast en fungeert feitelijk slechts als ‘föhn-arm’, en nummer drie trekt en duwt die föhn-arm in de juiste richting en zet ‘m in de gewenste hoek op je coupe.
Nou, de hair designer vertelde me dus voorzichtig dat ik toch echt een verfje nodig had, en vestigde subtiel de aandacht op dat plukje rechtsvoor. ‘Jaja, dat doe ik zelf binnenkort wel een keer’, zei ik. Terwijl ik dubde over de vraag of ik dat ook werkelijk zou doen. In Nederland zie je zelden tot nooit oudere vrouwen die hun haar overduidelijk geverfd hebben in bijvoorbeeld zwart of rood. En nu ben ik nog maar 39, maar wanneer stop je dan met die verf: bij de eerste grijze haren, of pas als je totaal grijs bent? De vraag was voor mij niet óf je er ooit mee zou stoppen, want dat sprak voor zich: tot op hoge leeftijd je grijze haar verstoppen, getuigt van een sneue ontkenning van het ouder worden.
Maar nu ik in Turkije woon, begin ik dat anders te zien. Vorige week in een restaurant zag ik een groep vrouwen van in de zestig zitten, allemaal met een kleur in het haar; lichtrood, donkerrood, bruin, zwart. Ze zagen er goed uit. Hier is het geen vraag of je op een gegeven moment de moed hebt met verven te stoppen. Je verft, punt. Niet alleen moderne vrouwen in Istanbul, ook traditionele vrouwen doen het. Dat zie je bijvoorbeeld bij de toiletten in openbare gelegenheden, waar vrouwen hun hoofddoek vaak even opnieuw draperen: zelfs de oude vrouwen in salvar (die hele wijde traditionele broeken) blijken vaak geen grijs haartje te bedekken met hun hoofddoek. En toen ik laatst bij een Turkse familie op bezoek was, bleek de moeder des huizes, een vrouw van in de vijftig, vlammend rood te zijn onder haar doek.
Deze keer heb ik besloten er maar weer een verfje in te gooien. Zou ik ook gedaan hebben als ik nog in Nederland had gewoond, dat weet ik zeker. Maar ooit zal ik moeten kiezen: Hollands grijs, of Turks gekleurd?
Hallo Frederike,
Zoals altijd met plezier je blog gelezen. Hieronder mijn “Hollandse vergrijzing” verhaal.
Anderhalf jaar geleden werd ik ‘s nachts opgenomen in een ziekenhuis. Ik kon niet slapen en de dienstdoende arts bracht me een aantal tijdschriften. Een daarvan was een Engels medisch tijdschrift met een verontrustend onderzoek, namelijk dat veelvuldig gebruik van haarverf kan leiden tot kanker.
Ik ben direct opgehouden met mijn haar verven en het is nu geheel Hollands grijs. Ik was van plan te stoppen met mijn haar te verven als ik 65 was (dus aan het eind van mijn officiele werkzame leven). Dat heb ik dus niet gehaald (ben nu 62).
Maar eerlijk gezegd vind ik het jammer dat ik het niet eerder heb gedaan (stoppen met verven, bedoel ik), want eigenlijk vind ik mijn haar (donkergrijs) nu mooier en beter bij mijn gezicht (en leeftijd) passen. En mijn angst dat opdrachtgevers mij “te oud” zouden vinden als ik grijs haar had, is geheel onzin gebleken.
Het was echter geen makkelijk jaar (wat betreft mijn haar), omdat het uitgroeien wel enige tijd vergt en ik geen kort kapsel wilde. Opsteken, paardenstaart, diadeem en haarspelden konden enigszins het proces van uitgroeien wel verhullen.
‘t Was een kwestie van doorzetten.
Ik wil graag geverfd haar maar heb geen zin meer in het gemeuk. Dus kort kort kort geknipt en uit laten groeien. Was ik gelijk van mijn damescoupe af en dat was ook wel fijn. “Het wordt straks wel heel saai!” riep de kapper. “Want dan ben je al die verf kwijt en ben je gewoon donkerbruin met grijs!” Dat zie ik dan wel weer. Ik wil nu eens weten wat mijn eigen kleur is – want de kapper wil mij maar steeds blonder hebben en dat is mijn moeder al – en hoe ver dat grijs gaat. Vooralsnog heb ik – met 42 – gedistingeerde slapen.
Overigens zijn er zat oudere Nederlandse vrouwen met rood of zwart haar – vooral rood. Dat wilde ik dan weer niet. Dan nog liever paars. Dat lijkt me dan wel weer wat. Een auberginehoofd met hormoonschommelingen. Jiha