Dit is het eerste blogje dat ik post vanuit een heus kantoor. Best maf vanmorgen, na mijn uurtje sporten: ik nam een douche, kleedde mij geheel aan, stopte mijn computer in mijn tas en allemaal mapjes van verhalen en projecten waar ik aan werk, en sloot de deur van mijn huis achter mij.
Ik heb tien jaar vanuit huis gewerkt: eerst zeven jaar in Utrecht, en nu al ruim drie jaar in Turkije. En daar genoot ik altijd van. Je kunt gewoon in je ondergoed werken als het zo warm is als nu, je kunt op bed een boek lezen als je pauze neemt, je hebt nooit last van het verkeer op weg naar je werk, nou ja, de lijst voordelen is lang. Maar de nadelen begonnen me een beetje op te breken. Geen collega’s om even mee te praten en koffie mee te drinken, geen andere journalisten in de buurt om het nieuws van de dag te bespreken, geen aanmoediging om te werken omdat je anderen om je heen ook gewoon lekker bezig ziet. Kortom: ik wilde wat mensen om me heen.
Ik vond het perfecte kantoor aan de Europese kant van de stad. Zo’n tien journalisten uit allerlei verschillende landen in een grote open en lichte ruimte, met airconditioning en een waanzinnig uitzicht op de Gouden Hoorn en de Zee van Marmara. Is dat geen gedoe, steeds naar de andere kant van de stad te reizen?, vroegen een paar mensen. Totaal niet: stukje lopen, boottochtje, nog een stukje lopen, dat is alles. Het enige waar ik diep voor vrees, ik dat ik steeds mapjes en blocknotes vergeet mee te nemen naar waar ik ze nodig heb. Maar dat lost zich vast wel op. Nu ben ik vooral blij: doeg poeg, thuiskantoor!
“….kleedde mij *geheel* aan…” :-))