Ik liep vandaag langs de moskee bij de haven van Üsküdar, precies tijdens de preek. De moskee was afgeladen vol. Ik hoorde een fraai staaltje staatsreligie – goed, hier in Turkije noemt men het geen staatsreligie, maar een speciale afdeling van de overheid leidt alle imams op en schrijft ook voor wat het onderwerp van de vrijdagse preek dient te zijn. Voor deze week stond ‘je leven geven voor het vaderland’ op het programma. Erg actueel natuurlijk, nu de regering al weken dreigt PKK-kampen in Noord-Irak aan te vallen. Hoe prachtig is het, zo sprak de imam, om voor je vaderland te sterven. Vele mannen hebben dat al gedaan in Turkije’s rijke en glorieuze geschiedenis, en hoe een eer in hun voetstappen te volgen. Positivo als ik ben, dacht ik dat het misschien bedoeld was als troost voor ouders en echtgenotes die hun zoon of echtgenoot verloren in het leger. Maar nee, om mensen te troosten zou je toch liever andere woorden kiezen. Zeker in een moskee, zou ik zo zeggen. Wat op de een of andere manier lukt het me maar niet de woorden te zien als een boodschap van God…
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties