‘Water is een recht, het is onverkoopbaar!’ Toen ik dat gisteren zag op een protestbord op Taksim Plein, wist ik het zeker: iedereen is hier. Iedereen die iets te verkondigen heeft dat gelinkt kan worden aan de Dag van de Arbeid, kwam samen op het centrale plein van Istanbul. En liet een eenheid zien waar ik kippenvel van kreeg.
Over het algemeen wordt Turkije gezien als een gepolariseerd land. En dat is het ook, in veel opzichten. Maar die polarisatie moet ons niet blind maken voor de enorme eenheid die er ook kan zijn. Behalve ‘water-activisten’, waren er spandoeken voor gerechtigheid voor Dersim (lees daarover hier meer), voor de socialistische revolutie (inclusief Che-portret natuurlijk), er waren acteurs die demonstreerden voor kortere werkdagen en meer sociaal-economische zekerheid, Koerden die meer rechten eisten, journalisten die opriepen tot meer persvrijheid, feministen tegen seksuele intimidatie, jongerenorganisaties van politieke partijen en natuurlijk vakbonden van vele uiteenlopende beroepsgroepen. Noem het op en het was er. Op een enorm podium werden toespraken gehouden en er was muziek. En zon. En 38,500 politiemensen op de been op en rondom het plein: hoe verder de dag vorderde, hoe meer ik er zag gapen en relaxed op een stoel of muurtje thee drinken.
Pas sinds twee jaar zijn 1 Mei-demonstraties weer toegestaan op Taksim, nadat er bij de viering op het plein in 1977 meer dan dertig mensen werden doodgeschoten. Politici waren altijd bang dat er rellen zouden uitbreken. Maar Turkije is niet meer het Turkije van de late jaren zeventig, die erg gewelddadig waren en leidden tot de militaire coup van 1980. Ook de jaren tachtig zijn voorbij, waarin het land langzaam de weg naar democratie weer probeerde te vinden. En de jaren negentig, de gewelddadigste jaren in de strijd tussen de PKK en het Turkse leger, zijn ook geschiedenis. Turkije is democratischer geworden en de vrijheid van meningsuiting is veel groter.
Prachtig, als je er even bij stilstaat. Terwijl in het hele land politici in de verkiezingscampagnes de polarisatie weer tot grote hoogtes opstuwen, komt het volk samen en worden meningsverschillen in de ijskast gezet. Zij maken er samen een fantastische bijeenkomst van, om zo bij te dragen aan een beter leven voor de gewone man en vrouw. Kunnen we politici niet begiftigen met die spirit?
Fijn positief stuk!
Dankjewel Frederike!
heerlijk zoiets positiefs