Als correspondent schrijf ik eigenlijk nooit over sport. Maar dit weekend is sport politiek. President Gül reist zaterdag af naar de Armeense hoofdstad Yerevan voor de WK-kwalificatiewedstrijd Turkije-Armenië. De Armeense president Sarkisyan nodigde hem maanden geleden al uit. Gül kon de uitnodiging eigenlijk niet weigeren, want dat zou wereldwijd worden uitgelegd als weigering van Turkije om haar steentje bij te dragen aan het normaliseren van de betrekkingen tussen de twee gebrouilleerde buurlanden. De uitnodiging aanvaarden, past ook in het plan van premier Erdogan voor de oprichting van een Kaukasus Stabiliteits en Samenwerkings Platform – een plan dat over het algemeen als onrealistisch wordt afgedaan wegens alle spanningen in de regio, maar dat een tikje realistischer zou kunnen worden als Armenië en Turkije proberen hun (ingewikkelde) problemen op te lossen.
Eén van de problemen tussen de twee landen is de (gesloten) grens. Armenië erkent de grenzen niet en noemt een deel van het oosten van Turkije ‘west-Armenië’. In deze regio ligt ook de berg Ağri (Turkse naam), of Ararat (Armeense naam). De berg is van grote waarde voor Armeniërs, die haar zien als hun nationaal symbool. De berg sierde ook het nationale embleem op de shirtjes van de nationale voetballers. Tot een maand geleden: toen werd besloten het embleem te veranderen, en nu is niet langer het silhouet van Ağri/Ararat het Armeense symbool, maar een afbeelding van een tijger en een leeuw. Daar moet je natuurlijk niet te veel waarde aan hechten – een embleem veranderen doe je in een handomdraai, je politiek veranderen niet – maar zo’n gebaar kan allicht de bevroren relaties helpen ontdooien.
Pro-vrede en pro-vriendschap als ik altijd ben, zou je nu haast gaan denken dat een gelijkspel zaterdag mij het beste lijkt voor iedereen. Maar nee, dat gaat me te ver. Hup Turkije, win!
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties