Vorig jaar woonde ik een maand of negen in een stadje in Cappadocië. Een beetje een slaapstadje. Geliefde en ik gingen er wel eens uit eten, of we gingen ‘s avonds bij vrienden langs of met z’n tweetjes biljarten. Als er een film naar het dorp kwam, gingen we erheen, ongeacht welke film het was. Na die negen maanden verhuisde ik naar Istanbul: geliefde stond op het punt zijn dienstplicht te gaan vervullen en om nou alleen zijn vrienden te bezoeken of in m’n upje te biljarten, hmm, nee. In Istanbul zou ik ook alleen wonen, maar daar zou ik tenminste omringd zijn door cultuur! Maar eerlijk gezegd word ik onderhand een beetje gek van al die cultuur. Ik heb een abo op verschillende nieuwsbrieven die me attenderen op wat de stad allemaal te bieden heeft. Die vertellen me niet welk filmfestival er gaande is, maar uit welke filmfestivals ik allemaal kan kiezen. De lijst niet te missen concerten is eindeloos, en wordt genadeloos gevolgd door een lijst foto-tentoonstellingen, klassieke concerten en evenementen in de buitenlucht. En als ik een biertje ga drinken in een bar in één van de uitgaansdistricten van de stad, kan ik nog weer tientallen, nee honderden flyers meepakken met info over de kleinere concerten, films, evenementen, theatervoorstellingen en exposities. Wat moet ik kiezen? Waar moet ik naartoe? Bied mij minder! Bied mij één film, alsjeblieft, en echt, ik gá!
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Oe, dat herken ik zo uit Amsterdam en dat is een dorp vergeleken bij Istanboel. Ik heb vaak geen idee van wat er aan de hand is hier, liever geen informatie dan te veel… Met als gevolg dat ik alles mis, tenzij het om de hoek van mijn huis is. De Parade. Maar zelfs dat was een avond eten en drinken en geen enkele voorstelling gezien.