ISTANBUL – Wie is er eigenlijk gebaat bij een resolutie waarin de massamoorden op Armeniërs rond de Eerste Wereldoorlog als ‘genocide’ worden aangemerkt? Pakrat Estukyan (54), Armeniër in Istanbul, vraagt het zich af, en komt met een antwoord: “Gewone Armeniërs, zoals ik, hebben hier niets aan. Het maakt ons leven in Turkije moeilijker.” Hayko Bagdat (32), Armeens radiomaker in Istanbul, valt hem bij: “Turken en Armeniërs moeten samen leven in dit land en daar helpen politieke statements als deze niet bij.”
De Armeense gemeenschap in Turkije zit behoorlijk met de resolutie over haar geschiedenis in haar maag. Geen enkele Armeniër die je ernaar vraagt, is er gelukkig mee: “Armeniërs in Turkije willen in vrede leven met hun Turkse landgenoten en dat wordt op deze manier niet gemakkelijker”, zegt Hayko Bagdat. Zeren Somunkiran (27, filmrecensente) valt hem bij: “Deze wet wakkert onder Turken nationalistische gevoelens aan. Het zet bevolkingsgroepen tegen elkaar op, terwijl we juist moeten werken aan eenheid. Sámen naar onze geschiedenis kijken en daarmee in het reine komen.”
Hard klimaat
In het Turks-Armeense weekblad Agos, waarvan de in januari dit jaar vermoordde Turks-Armeense journalist Hrant Dink hoofdredacteur was, wordt ook niet instemmend gereageerd op de Amerikaanse resolutie. Markar Esayan, schrijver en journalist, betreurt de manier waarop de geschiedenis tot een conflict wordt gemaakt. Mensen staan in kampen tegenover elkaar. “In dit harde klimaat lijkt het voorstel om tot dialoog en compromis te komen, behoorlijk romantisch en naief”, schrijft hij. Terwijl dat is wat het gros van de Armeniërs in Turkije wil. Hayko Bagdat: “Armeniërs in de diaspora zijn, net als andere emigranten, minder op de toekomst gericht dan de Armeniërs die op hun geboortegrond bleven, in wat nu Turkije en Armenië is. Zij proberen erkenning voor hun geschiedenis af te dwingen met wetten, maar het werkt eigenlijk alleen maar contraproductief. De Turkse overheid zal zich hierdoor niet toeschietelijker opstellen in een dialoog met de Armeniërs in zijn land.”
Bloemen
Pakrat Estukyan vreest hetzelfde. Zijn grootouders waren allebei de enige overlevenden van de massamoorden in hun familie, ze trokken van het oosten van Turkije naar Istanbul en begonnen een nieuw leven. “Dat was zwaar in het land waar al die verschrikkingen hebben plaatsgevonden, in een land dat nauwelijks oog heeft voor de positie van de Armeense minderheid. De wonden zijn nog lang niet geheeld in Armeense familie’s. Het zou zo goed zijn als de Turkse president naar de Armeense hoofdstad Yerevan zou gaan, bloemen zou leggen bij het monument voor de vermoorde Armenen en ‘sorry’ zou zeggen. Dáár hebben we wat aan, niet aan een Amerikaanse wet die alleen politieke betekenis heeft.”
Recente reacties