Aylin, die me (onder andere) helpt met het bijhouden van de Turkse kranten, kijkt me lichtelijk wanhopig aan. “Ja”, zegt ze, “die naam héb ik eerder gehoord. Tuncay Güney, wie wás dat ook alweer?” In Milliyet staat een verhaal over Tuncay Güney, die iets te maken heeft met de rechtszaak tegen leden van Ergenekon. Hij is een verdachte, begrijpen we, en hij is verhoord maar jawel, de opnames daarvan zijn kwijt, en nu moet de man die Güney heeft verhoord uit zijn geheugen putten. Hij herinnert zich dat Güney zenuwachtig werd toen hij werd ondervraagd over Fethullah Gülen. Aylin en ik veren blij op: ha, dat is tenminste een naam die we meteen kennen en kunnen plaatsen. Is er een link tussen Ergenekon en Gülen?, vraagt Milliyet zich af. Nogal dun bewijs, lijkt me, een man die wat zenuwachtig reageert op vragen.
Dit illustreert mooi hoe de zaak tegen Ergenekon langzaamaan een onontwarbare kluwen van beschuldigingen, speculaties en vele, vele bekende en onbekende namen is geworden. De kranten brengen elke dag wel iets over de zaak, maar veel Turken scannen alleen snel de koppen nog en nemen de moeite niet meer de complete artikelen te lezen. En hebben dus ook geen idee over de laatste ontwikkelingen. Volkomen begrijpelijk. Het is een belangrijke zaak voor Turkije, maar het écht volgen? Volstrekt onmogelijk.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties