Ik ben bezig met een reportage over Turkse vrouwen die in Nederland zijn opgegroeid maar die als volwassenen besloten (weer) in Turkije te gaan wonen. Nou ja, besloten…, dat is in sommige gevallen niet het juiste woord. Eén vrouw bijvoorbeeld, zou voor een jaartje naar Istanbul gaan en daarna gewoon terugkeren naar Nederland. ‘Dat is nu drie jaar geleden’, zei ze. Terwijl ze aanvankelijk zelfs twijfelde over dat ene jaar, want ze had niet zo’n positief beeld van het land van haar ouders. Ze kende het van vakanties in haar kinderjaren, die ze met de familie doorbrachten in een saai stoffig dorp met veel te veel sociale controle. Ze dacht dat Turkije haar niets te bieden kon hebben, behalve dan een leuke baan voor een jaar. Maar Turkije en special Istanbul was moderner dan ze had gedacht, en dat paste haar eigenlijk heel goed. Dus toen haar contract verlengd kon worden, aarzelde ze geen moment, en ze bleef. Daarna ontmoette ze haar man, en onlangs kregen ze hun eerste kind. Dat jongetje zal waarschijnlijk in Turkije opgroeien.
Ik herinner me nog goed dat ik mijn koffers pakte om naar Turkije te gaan. Ik wilde mijn journalistieke buitenlandervaring uitbreiden en Turkije leek me een prima plek om dat te doen. Geen vergissing: Turkije is spannend, springlevend, en uit journalistiek oogpunt objectief gesproken gewoon het allerinteressantste land ter wereld. Het werk ging goed, vanaf de eerste maand. En langzaamaan vond ik hier mijn plek, soms haast zonder dat ik er bewust bij stilstond. Na een paar maanden besloot ik deze website te laten bouwen – ja, dat doe je niet als je het land een half jaar later weer verlaat. Een verblijfsvergunning regelen bleek niet zo ingewikkeld en bespaarde me de verplichting elke drie maanden het land te verlaten voor een nieuw toeristenvisum. Daarna besloot ik in Turkije belastingplichtig te worden, want dat scheelt nogal wat geld. En, erg belangrijk: ik zag zoveel verhalen die ik wilde schrijven. De thema’s die me het meest aan het hart gaan – vrouwenlevens, mensenrechten, politiek en minderheden – zijn hier zo in beweging dat ze maar blijven inspireren. En hoe zou ik ook weg kunnen met de lokale verkiezingen in maart 2009, en met Istanbul als Culturele Hoofdstad van Europa in 2010? Turkije heeft me behoorlijk in haar greep. Ik zou maar voor een jaartje gaan toen ik mijn koffers pakte. Dat is deze maand precies twee jaar geleden. Hoeveel langer ik nog blijf? Om met de Turken te spreken: Allah bilir. Allah weet het.
Ha?
OOk 1k ben zo een dame dus geboren en getogen 1n nl kon het land ook alleen van de vakant1es woon h1er nu anderhalfjaar v1nd het nog steeds een pracht1g land ben voormezelf een ondernem1ng gestart http://www.mers1n1nvest.com heb een dochter van 12 d1e gewoon naar de streekschool gaat ook daar verloopt het goed .
M1ssch?en hoor 1k van je.
MVG
vanu?t een zonn?g Mers?n
de s1te ıs http://www.mersininvest.com