Dus daar ging ik, op naar het crisiscentrum van Turkish Airlines vlakbij het Istanbulse Atatürk Airport. Op de radio in de taxi die over de brug zoefde, werd net de passagierslijst van het ramptoestel voorgelezen. Ik ontcijferde wat Nederlandse namen, belde daar het ANP over want die hadden nog geen lijst, en twitterde wat twitters de wereld in. Ik was benieuwd natuurlijk, naar wat ik in het crisiscentrum, dat ook opvangplek voor familieleden was, zou aantreffen. Aangeslagen en bezorgde familie natuurlijk, waarvan er enkele misschien wel met de pers zouden willen praten, en opvangmedewerkers die misschien iets konden zeggen over de manier waarop de opvang georganiseerd was, dat had ik in gedachten.
Maar dat was niet wat ik aantrof. Turkije heeft veel tv-stations en nog meer kranten, en die waren er natuurlijk allemaal, samen met jongens en meisjes als ik: de buitenlandse pers. Eén vader van een passagier had zich gemeld maar was alweer vertrokken, een ander familielid gaf een ultrakorte persverklaring waarin hij aangaf dat hij inmiddels wist dat met zijn familie gelukkig alles in orde was. Toen was het wachten op de persconferentie van Turkish Airlines.
Ondertussen hield het ANP me telefonisch op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in Amsterdam. Ze belden bijvoorbeeld tijdens de persconferentie waar bekend werd gemaakt dat er negen doden waren gevallen en zeker 50 gewonden. Ik vertelde een Turkse collega naast me erover, maar die leek meer geïnteresseerd in zijn glaasje thee – hij zou het zo in de persconferentie wel horen. In die persconferentie werd precies dat nieuws herhaald, en werd bekend gemaakt dat er een vliegtuig klaarstond om familieleden van overledenen en gewonden naar Amsterdam te vliegen – wat het ANP al wist.
Ik schreef een kort bericht over het crisiscentrum en nam zelf ook maar eens een kopje thee. Ineens zag ik een horde collega’s met camera’s op hun schouder richting een deur rennen. Ik er achteraan natuurlijk, misschien gebeurde er iets nieuwswaardigs. Bleek dat Turkish Airlines had besloten het aanwezige journaille te voederen: ik was net op tijd om het laatste broodje kaas uit de krat te grissen. Ik belde het ANP dat er in het crisiscentrum verder niets te halen viel, en keerde terug naar huis. Waar ik snel de computer en tv aanzette om te kijken wat er nou eigenlijk precies gebéurd was, vandaag.
Mogen de slachtoffers in vrede rusten.
En ik surfde naar jouw site om eens te kijken wat jij er over te schrijven had, over de gebeurtenissen van vandaag.
Vanuit het andere betrokken land. Sterkte voor de Turken daar ook!
Wat voor een kaas was het eigenlijk?
@ Lex: sorry, een stukkie mag geen vragen oproepen he. Het was overheerlijke witte kaas, en er was ook een slaatje bla bij.
Ik heb die dag meerdere keren aan je gedacht en me afgevraagd wat je aan het doen was (raar eigenlijk want ik ken je niet eens). Dit had ik echter niet kunnen bedenken…
Was erg blij je te zien twitteren vanuit good old Turkey. Op zich niet zo gek dat het nieuws in NL het eerst bekend was. Wel opmerkelijk, dat Twitter sneller was dan het officiële nieuws. Information wants to be free. Je zou de vraag kunnen opwerpen, of dat het einde van de journalistiek betekent. Een veelgehoorde vraag tenslotte, misschien zou je er eens over moeten schrijven? Persoonlijk denk ik overigens dat het antwoord ‘neen’ is, mits er serieuze journalisten zoals jij overblijven. Check, check, doublecheck… erop kunnen vertrouwen dat wat je leest klopt. In dat opzicht vind ik het altijd mooi om te zien welke vragen jij stelt. Journalistiek gaat verder dan informeren. Het gaat om het verklaren, in een context plaatsen. Dat gaat verder dan het eerste snelle nieuws ‘er is iets gebeurd’. Niet alleen het wat, maar ook het hoe en het waarom is belangrijk. En dat kost deskundige inspanning.
Oeps, wel een erg lange reactie geworden :-)