Zo, ik ben weer aardig hersteld van gisteren. Ik ben naar de laatste grote verkiezingsbijeenkomst van regeringspartij AKP geweest (zondag as. lokale verkiezingen), gehouden in het Istanbulse district Zeytinburnu. Ik was kapot toen ik eind van de middag weer thuis kwam. Eigenlijk wilde ik helemaal niet naar die bijeenkomst, trouwens. Toen ik ‘s ochtends de deur achter me dichttrok, was mijn doel het Caglayan-plein, waar eerst oppositiepartij CHP een verkiezingsbijeenkomst zou houden en later op de dag de kleine religieuze partij SP. Zeytinburnu is ver weg en twee partijen op één plein veel dichter bij me in de buurt, dat leek me wel zo makkelijk en relaxed. Maar wat zag ik toen ik aankwam bij de haven van Üsküdar, het stadsdeel waar ik woon? Een rij boten vol AKP-vlaggen, klaar om de achterban comfortabel en rechtstreeks naar Zeytinburnu te verschepen. Er speelde muziek, er werden vlaggen en papieren petjes uitgedeeld en water en broodjes kaas lagen gewoon voor de grijp. Dus wat anders kon ik doen dan op de boot springen en me makkelijk en relaxed naar Zeytinburnu laten vervoeren? Ik was ook nog nooit bij een grote AKP-bijeenkomst geweest, maar wel bij een paar grote anti AKP-demonstraties, dus dit tripje zou ook prima zijn voor de balans.
Resultaat: ik voelde het geheim van de AKP, of tenminste een deel van hun geheim. Premier Erdogan zou komen, maar hij liet wel drie uur op zich wachten. Maar onder de achterban was geen enkel ongeduld te bespeuren. Ze zongen vrolijk en uit volle borst liedjes (waaronder het Grote Erdogan Lied, hilarisch) en zwaaiden uitbundig met hun vlaggen. Met wie ik ook praatte, iedereen was positief over Erdogan, over AKP-beleid, over Turkije en de toekomst van het land. Wat een tegenstelling met de vele mensen waarmee ik sprak op grote demonstraties van de oppositie: ik herinner me vooral boze, verbitterde, negatieve en soms zelfs agressieve reacties van mensen die meer bezig waren met Turkije’s roemruchte verleden dan met ‘s lands toekomst. Feit is ook dat de AKP uitstekend georganiseerd is. Zoals vandaag weer eens duidelijk werd – oké, de burgemeester van Istanbul is een AKP-er en dus is het makkelijk wat gemeentelijke boten en bussen te charteren, maar het liep allemaal gewoon als een trein. Of je nou van de AKP houdt of niet, de partij snapt als geen andere wat er (onder andere) nodig is voor succes: een strakke partij-organisatie en het creëren van een positieve, toekomstgerichte sfeer in de achterban.
2 Comments »
2 Responses to “Het geheim van de AKP”
Comments
Blog posts on this article
-
mrt 30 2009 / 10am
[...] Istanbul: AKP wint met 44%. De CHP had een goede kandidaat met Kilicdaroglu, maar scoorde slechts 37%. Interessant detail: CHP-leider Baykal liet Kilicdaroglu niet eens speechen op de laatste grote CHP-campagnebijeenkomst in Istanbul. [...]
ik hoop dat niet stemmen op akp .