Soms, op een boot op de Bosporus, kan ik het wel uitschreeuwen. Gewoon, vanwege het geluk dat werken in deze stad en in dit land me geeft. Een paar dagen geleden was het er weer, dat gevoel. Ik kwam terug van een interview met Cetin Altan en Solmaz Kamuran, getrouwd en allebei schrijvers. Het interview ging over publiceren in Turkije en over hoe (on)vrij schrijvers en uitgevers zijn in Turkije. Altan’s carrière is al zestig jaar lang. He is nu 80, maar nog lang niet klaar met schrijven. Naast boeken, heeft hij vele essays gepubliceerd en schrijft hij nog altijd geregeld columns voor dagblad Milliyet. Zijn vrouw Solmaz Kamuran schrijft romans en is vertaalster. Ze hadden zoveel interessants te melden, en ze waren zo aardig. Vier uur heb ik met ze zitten praten, en heb ik geluisterd naar hun visie op schrijven en publiceren en op de moderne Turkse samenleving. Leerzaam en interessant, de sfeer was relaxed, en vooral: het interview inspireerde enorm. Wat een baan heb ik toch, dacht ik. Krijg ik toch zomaar de kans om met deze mensen te praten en ze alles te vragen wat in me opkomt.
Na het interview liep ik terug naar de boot. Ik voelde me licht en had een smile van oor tot oor op m’n gezicht. Op het water tussen Kabatas en Üsküdar, met uitzicht op de Bosporusbrug, voelde ik het ineens, die neiging m’n gevoel eruit te laten met een harde kreet.
Ik hield me in deze keer. Maar ik garandeer niets voor als ik me weer zo voel.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties