Vandaag is het twee jaar geleden dat de Turks-Armeense journalist Hrant Dink werd vermoord op de stoep voor het kantoor van zijn krant Agos. Hij werkte er als columnist en hoofdredacteur.
Wat is er in die twee jaar gebeurd om te achterhalen wie het echte brein waren achter de moord, en wie is er verantwoordelijk gesteld voor het negeren van inlichtingen die meer dan duidelijk maakten dat de moord werd beraamd? In het kort: niets en niemand. Iedereen die op de een of andere manier bij de zaak betrokken is, lijdt óf aan geheugenverlies, óf is ‘niet verantwoordelijk’ óf op de een of andere manier onvindbaar. Waarom? Volgens mij verklaart deze foto alles: de moordenaar, O.S., is net een Istanbuls politiebureau binnengebracht om verhoord te worden, en nadat hij applaus gekregen heeft van het aanwezige personeel, is er een foto van hem gemaakt waarop hij een Turkse vlag vasthoudt, poserend voor een beroemde uitspraak van Atatürk: De grond van het vaderland is heilig en kan niet aan haar lot worden overgelaten. Denk niet dat die fotocompositie toeval is: er zijn opnames waarop te horen is dat het precies zo in scène wordt gezet. Het tafereel laat zien hoe diep nationalisme in dit land kan zinken, en hoe diep het wantrouwen is tegen de Armeense gemeenschap. Er is geen enkel gevoel van urgentie om tot op de bodem uit te zoeken wat er precies is gebeurd in de maanden voorafgaand aan de moord, geen enkele wil om degenen te straffen die kristalheldere inlichtingen over de op handen zijnde moord negeerden en daarom medeverantwoordelijk zijn. En voor de Armeense gemeenschap is het alwéér een voorbeeld van de benarde positie waarin zij in Turkije nog altijd zit en die maar niet wezenlijk verandert.
Moge Hrant Dink in vrede rusten.
Amin. Voor de rest schieten woorden te kort in deze zaak.
Twee jaar alweer. Twee jaren waarin de waarheid nog steeds niet boven tafel is.