Het is hak-seizoen. Maandenlang al ligt er een enorme stapel hout achter het huis waarvan ik de tweede verdieping bewoon. Er zijn bomen, er staat een krot waarvan alleen een deel van de muren nog overeind staat, er ligt afval, en er ligt dus hout. Pallets, planken, een kapotte deur, dat soort spul. En nu komen er vrouwen die het hout in stukken hakken en mee naar huis nemen voor de kachel. Af en toe ga ik op mijn balkon zitten om het tafereel te bekijken. Soms zijn het stevige types, maar even zo vaak jonge, fragiele vrouwen die met de hoofddoek losjes om het hoofd efficient en met onverwachte kracht het hout met een bijl in stukken splijten. Ze pauzeren niet. Ze komen, doen hun werk en vertrekken weer. Ik ben onder de indruk. En soms zelfs een beetje ontroerd door de manier waarop deze vrouwen simpelweg het leven gaande houden.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties