Vanochtend sprak ik met nabestaanden van Turkse soldaten die hun leven verloren in de strijd tegen de PKK in het zuidoosten van het land. Ik ontmoette ze in Ankara, bij een belangenorganisatie voor veteranen en familie van gesneuvelde soldaten. De mensen die ik interviewde en het hoofd van de organisatie waren wat sceptisch. Waarom wilde ik hierover schrijven? In welke context zou ik de interviews gebruiken? Ik antwoordde dat ik schrijf over mensen die in het nieuws zijn of die met het nieuws te maken hebben, en dat gesneuvelde soldaten helaas dagelijks nieuws zijn in Turkije en ik er dus over wil schrijven. Dat je het conflict tussen Turkije en de PKK politiek kunt bezien, maar dat je je ook kunt richten op de menselijke kant, en dat ik me in dit artikel op de menselijke kant wil concentreren. Mensen verliezen hun geliefden in een gewapend conflict en ik wil opschrijven hoe dat voelt, ongeacht de politieke achtergronden.
Voor hen had de kwestie natuurlijk alles met politiek te maken. Dus dat schreef ik op, net als de emoties van de weduwe en de vader die zijn zoon verloor. Ze waren blij dat een buitenlandse krant zou publiceren over hun verlies. Maar, vroeg ik, er zullen hier toch wel vaker buitenlandse journalisten komen? Nou nee, dus niet. Voor mij kregen ze eerder dit jaar bezoek van een Japanse TV-journalist, maar dat was dat. Dat gebrek aan interesse was er voor hun het zoveelste bewijs van dat ‘het westen’ op de hand van de PKK is en Turkije niet ondersteunt in hun ‘oorlog tegen het terrorisme’.
Hun scepsis was nog niet voorbij. Na twee, drie uur praten, maakte één van de mannen een opmerking over buitenlandse journalisten. “Volgens ons zijn buitenlandse journalisten spionnen”, zei hij. Hij lachte om zijn ‘grap’, ik lachte mee en zei dat ik er nog niet aan had gedacht op die manier mijn inkomen wat op te krikken. Toen ik afscheid nam, vroegen ze me het artikel na plaatsing toe te sturen. Maar het zou alleen in het Nederlands in de krant verschijnen, zei ik. Dat gaf niet, ze zouden wel iemand zoeken om het te vertalen. Inmiddels heb ik het zelf vertaald, als is het niet naar het Turks maar het Engels. Hier te lezen (en de Nederlandse versie is er natuurlijk ook).
Zouden ze me nu vertrouwen?
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties