Soms gebeurt het ineens: ik beland in een huiskamer vol vrouwen. Gisteravond was het weer zover: acht vrouwen tussen de 17 en 54 jaar, en ze deden allemaal een vrouwending. Eentje was iets aan het breien voor een baby. Een ander showde twee tassen en vroeg aan de rest welke beter zou staan bij de outfit die ze zaterdag zou dragen. Weer een ander zat haar nagels te vijlen, en nog twee anderen hadden het over recepten, waar een derde op insprong door over haar laatste dieet te vertellen – ‘Moet je dit vet op mijn buik zien!’. En allemaal samen keken ze ondertussen naar ‘Liefde en Straf’, één van de pakweg miljoen TV-series. Ik hield het een half uurtje vol, toen ging ik wat anders doen – niet mijn kopje thee, zogezegd.
De situatie deed me denken aan een artikel dat ik jaren geleden in een Nederlands tijdschrift las. Het ging over een vrouw die zich ten doel had gesteld Turkse vrouwen in Utrecht vaker de deur uit te krijgen. Ze ging – en ik verzin dit niet – bij Turkse theehuizen langs en adviseerde de mannen over hoe ze het theehuis aantrekkelijker konden maken voor vrouwelijk bezoek. Een leuk kleedje op tafel, bloemetje erbij, een beter vrouwentoilet (of gewoon: ‘een vrouwentoilet’), dat soort dingen. De mannen keken haar vaak wat glazig aan, wat de dame niet zo inspirerend vond, als ik me goed herinner, en bogen zich dan weer over hun backgammonbord.
Ik vond het een belachelijke actie van die vrouw, maar ik kon er niet goed de vinger opleggen waaróm precies, want ik wist destijds niets van Turkije, over de gewoontes, de cultuur. Nu ik er wat meer van weet, denk ik: arme mannen. Zij hebben ’s avonds twee mogelijkheden: naar het theehuis, of naar het werk. Naar huis is geen optie. Thuis is bezet door vrouwen, en mannen komen daar niet aan te pas: er wordt niet over ze gepraat, ze worden niet geacht gezellig aan te schuiven, het enige wat ze mogen is hun vrouwen diep in de ogen kijken op het tv-scherm (en ze gepassionneerd op hun voorhoofd kussen). Zouden die vrouwen wel eens overwegen hun domein aantrekkelijker te maken voor mannelijk bezoek? Zeker weten van niet.
Je schrijft ‘want ik wist destijds niets van Turkije’. En nu? Wat een generaliserend stuk over Turkse vrouwen. Je zet ze hiermee even lekker in de hoek. Nog nooit van Turkse vrouwen gehoord die gewoon, net als hun echtgenoot, de hele dag buitenshuis werken, een nanny thuis voor de kinderen hebben en in hun leven nog nooit een breinaald in de hand hebben gehad? En die zich daarnaast ook nog eens bezighouden met vrouwenrechten? Luister je ook naar deze vrouwen? Of ben je teveel bezig om jezelf toch vooral anders te zien, want Europees, en dus ‘interessanter’ voor de Turkse man …….
Hoi Jolanda,
Zet ik Turkse vrouwen in een hoek? Ik schrijf op hoe ik ze geregeld meemaak, that’s all. En die andere vrouwen, ja daar heb ik wel van gehoord, ik heb er zelfs over geschreven, zie bijvoorbeeld: http://bit.ly/51k94q, http://bit.ly/9JElzW, http://bit.ly/dAXrM3, http://bit.ly/cKsGSt, http://bit.ly/df2HhC, http://bit.ly/cQf3DB, http://bit.ly/cDDXJN, http://bit.ly/aefrBM, http://bit.ly/6x3bsn, http://bit.ly/9FsgcA, http://bit.ly/bk4KwW, en als je nog even verder grasduint op deze site, kom je er nog wel wat tegen. Wat je met je opmerking over mij en de Turkse man bedoelt, is mij een raadsel.
Je schrijft op, inderdaad, maar het valt me op dat je soms wel erg subjectief bent, dat is iets anders dan ‘opschrijven’ en met jouw ervaring als journaliste zou je beter moeten weten. Mijn laatste zin lijkt me niet zo moeilijk te duiden.
Ja, ik ben soms subjectief, en dat mag best als journalist. Deze opmerking krijg ik wel vaker, dus heb ik er laatst een blogje over geschreven: http://bit.ly/7dQ4dd. Die laatste zin is echt vreemd, want het heeft echt níets te maken met mij en ‘de Turkse man’- wie dat dan ook moge zijn. En trouwens, je interpreteert er nogal op los: wie zegt dat de vrouwen in dit blogje niet werken? Twee ervan werken fulltime (6 dagen per week), eentje parttime, de twee jongsten staan op het punt te gaan studeren.
Zijnde getrouwd met een Turkse vrouw kan ik helaas niet anders dan mij herkennen in het beeld dat Fréderike hier schetst, zij het dat het natuurlijk wel een beetje gechargeerd is. Hoe hard ze ook werken, ze hebben (ik weet het, ik generaliseer) altijd het idee dat mannen niet kunnen wat zij kunnen, en andersom. Hoe geëmancipeerd ook, de keuken blijft vaak hun domein. En hoezeer de man zich ook over de kinderen ontfermt, niemand kan de kinderen zo goed verzorgen als zij, en mannen kunnen nooit dat moedergevoel en -instinct ontwikkelen dat zij hebben. En je moet de blikken in het ziekenhuis eens zien als je als man zegt dat je zélf de nacht bij moeder en kind wilt doorbrengen, i.p.v. (schoon)moeder of (schoon)zus.
Mannen zullen hier ongetwijfeld mede debet aan zijn (ik speel mijn vaderrol met overgave maar in de keuken ben ik nu eenmaal geen ster), maar inderdaad, vrouwen laten mannen simpelweg vaak niet in hun domein toe.
Ik vind het juist een artikel dat een bepaalde situatie belicht en vind het zeker geen generaliserend of denigrerend artikel. Gewoon uit het leven gegrepen. @Jolanda, als je de artikelen van Fréderike regelmatig volgt weet je dat je er naast zit. Maar waarom voel je je zo aangesproken?
Peter, ik denk dat jij op jouw beurt mijn reactie verkeerd interpreteert. Het heeft niks te maken met me aangesproken voelen, wat een dooddoener. Het heeft te maken met foutieve interpretaties van de kant van Frederike en een zekere arrogante benadering en dat stoort me. Het zij zo.
haha! Ik herken dit heel goed, ik ben ook niet van de (roddel) theekransjes en het (vaak in de keuken) bij elkaar nestelen van de vrouwen en probeer die situaties zoveel mogelijk te ontwijken. Dit heeft me nu wel het label bezorgd dat ik ‘fout’ ben en het alleen naar me zin kan hebben wanneer we uitgaan. (kortzichtig, maar begrijpelijk vanuit hun stand point)
Ik ga het nog een beetje ‘erger’ maken door te zeggen dat het op mij persoonlijk overkomt dat de Turkse man het wel prima vind wat er in het domein van zijn vrouw gebeurd en dat er behalve dan naast zijn TV (voor het voetbal) niet zoveel is voor hem. Hij zoekt zijn (vrouwelijk) vertier buiten….en hoeft daar niet ver voor te zoeken.
in reactie op Jolanda; ik denk niet dat Frederike het hier fout heeft, of alle Turkse vrouwen in een hoek zet. Misschien is het niet duidelijk voor je dat ze op het moment niet in een grote stad is en dat dus het leven in een kleine stad en dorp zo heel veel anders is. Chapeau voor de Turkse dames die jij beschrijft, maar in het stadje waar ik woon is het hoogste en meest geweldige wat een vrouw kan bereiken, een huwelijk met een man die redelijk goed in de centen zit en vervolgens zo snel mogelijk een goede huisvrouw & moeder worden.
Heel erg herkenbaar, Frederike. Ik weet er alles van. Probeer het ook altijd te vermijden maar lukt niet altijd. Een half uurtje kan soms net grappig zijn om het aan te kijken maar daarna is het echt genoeg, voor mij althans.
Haha, leuk al die reacties! Laat ik nu gewoon een puur Hollandse zijn, toevallig getrouwd met een Turkse man, die – als ze niet hoeft te werken – op woensdag twee uurtjes met een paar Turkse EN internationale vriendinnen bijeen wil komen om wat te handwerken (dit gaat van breien tot borduren, van tassen maken tot kralen rijgen, van kerstballen in elkaar zetten tot prachtige bedspreien patchworken) en daarbij natuurlijk wat te kletsen over van alles en nog wat (en dit gaat dan weer van de Turkse of Nederlandse politiek tot het maken van plastic van melk en azijn, een project voor de kinderen van de basisschool, tot het uitwisselen van recepten en het meeleven met de moeder van een van de dames die opgenomen wordt in het ziekenhuis). En daar is gewoon lekker helemaal niks mis mee :-) Een soort pschychotherapie waar we ons allemaal lekker bij voelen! Er zitten managers onder ons, PR-reps, secretaresses, biologen, kunstenaars, bewust niet buitenshuis werkende moeders, ‘vrouwen van’, archeologen, Engelse leerkrachten etc…… Live and let live om het maar simpel te zeggen!