Mijn naam, Fréderike, blijft een bron van verwarring. Een tijdje geleden probeerde ik bijvoorbeeld een afspraak te maken met een feministische groep. Voor een verhaal wilde ik graag op hun kantoor de voorbereidingen voor een actie bijwonen. Ik had mailcontact met één van de leden van de groep en ze was er niet erg happig op me binnen te laten. Dus stelde ik voor elkaar eerst eens te ontmoeten om elkaar wat beter te leren kennen. Tot mijn verrassing nam ze een mannelijke vriend mee naar onze afspraak. Toen ze me zag, zei ze: “Ben jíj Fréderike?’ “Ja, aangenaam, ik ben Fréderike”, antwoordde ik. Ze giechelde, gaf toe dat het geen seconde bij haar was opgekomen dat ‘Fréderike’ wel eens een vrouw zou kunnen zijn, we hadden een goed gesprek en ik werd uitgenodigd naar kantoor te komen. Sindsdien onderteken ik mijn Engelstalige mailtjes met ‘ms. Fréderike Geerdink’, de Turkse met ‘hanım Fréderike Geerdink’. Probleem opgelost. Maar het lost niet het probleem op dat sommige Turken het gewoon een ingewikkelde naam vinden. Maar dat probleem is nu ook de wereld uit, dankzij een vrouw die ik ontmoette in een park. Ze zat met haar familie te picknicken, we praatten wat en ze vroeg mijn naam. “Fréderike”, zei ik. Ze keek me verward aan, ik zág haar denken terwijl ze me bekeek, en toen zei ze resoluut: “Ayşe”. Oké, prima. Vanaf nu heet ik af en toe Ayşe. Aangenaam.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Heeft mijn dochter zomaar af en toe een andere naam, Ayse
Ik heb hem een paar keer hardop uitgesproken en geproefd hoe hij klinkt. Het is en mooie naam Ayse, voor af en toe.Voor mij blijft hij Fréderike.