Naast de truck zit een jongen met een doek citroenen op te poetsen. Daarna doet hij ze in een plastic zak. Voor zijn moeder zeker. Ietsje verderop staat een oudere man die zo, hup, zijn tanden in een citroen zet. Of zijn gezicht erg vertrekt, kan ik van een afstand niet zien, maar ik schat eigenlijk in dat het wel meevalt. Deze paar citroenen zijn uit kistjes gehaald die vanuit een grot op een truck geladen zijn en nu op weg gaan naar markten elders in het land. Misschien koop ik er volgende week zelf wel zo eentje op de markt in Üsküdar.
Dit weekend ben ik in Ortahisar, een dorp in Kapadokya. Ik had zin in een paar daagjes niks doen en een beetje verzorgd worden, en dat is precies wat ik krijg bij de familie van geliefde (die zelf in dienst zit, dus die is er niet bij). Vanaf het balkon heb je een mooi uitzicht over het dorp. Ortahisar leeft voornamelijk van de vele ondergrondse grotten, waar fruit en groente wordt opgeslagen dat in het zuiden van Turkije wordt verbouwd en vanwege economische redenen niet na de oogst allemaal tegelijk op de markt gestort kan worden. Citroenen, sinaasappels, grapefruits, aardappels, het ligt hier een paar maanden in de altijd koele grotten en als de economische tijd rijp is, worden ze alsnog op de markt gebracht. En nu is het blijkbaar citroenentijd. Overal staan kleine trucks, de hekken voor de ingang van de grotten staan open, mannen sjouwen af en aan met kistjes. Ondertussen zakt de zon, en hoewel ik zelfs een maand of wat in de deze regio heb gewoond, ben ik nog altijd onder de indruk van de kleuren die de ondergaande zon op de grillig gevormde rotsen te voorschijn tovert. Maar ik kan er niet te lang over mijmeren. Het eten is klaar.
[...] in, daarop leg je een laag hout, daarop een laag gedroogde citroenen (het dorp leeft van citroenen, zie ook dit eerdere blogje, en gedroogde citroenen branden lekker), dan een laagje kranten en weer een laagje hout. Je houdt [...]