Stel je even voor. Een school in Kayseri, een grote, levendige stad in het midden van Turkije. Geen grote school, slechts zo’n 450 leerlingen. Alleen meiden, ongeveer tussen 13 en 17 jaar. En stel je dan voor dat ik daar binnenkom met Allard, een Nederlandse fotograaf met wie ik hier wel eens samenwerk. In het begin zijn de meiden nogal verlegen. Als we de geinterviewde met een paar van haar klasgenoten op de foto willen zetten, stuiven ze giechelend uit beeld. Maar ineens belanden we in een klaslokaal vol meisjes waar de lerares nogal op zich laat wachten. De klas wordt een beetje te enthousiast over onze aanwezigheid. Van foto’s maken is even later geen sprake meer: Allard en ik worden langzaamaan in een hoek van het lokaal gedreven, omgeven door kirrende meisjes die – ik lieg niet – onze handtekening willen. Dus die geven we dan maar, op stukjes papier, op handen, op armen. Vooral Allard is de klos – zoveel mannen zien ze niet binnen de schoolmuren. Dan komt de lerares binnen. Binnen tien seconden is de rust teruggekeerd en zitten de meisjes netjes op hun plaats. Allard en ik grijpen onze kans en maken ons uit de voeten. De meiden zwaaien ons enthousiast uit. Dahaag meisjes! We zullen jullie nooit vergeten!
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Wat kan je toch leuk vertellen, heerlijk!
Hahaha, geweldig. Klinkt een beetje als die eerste en laatste keer dat ik op peuters paste.
Suzanne