Paniekmomentje aan het begin van de week. Te veel te regelen in te korte tijd. Ik stortte mijn hart uit bij collega’s op kantoor: ‘Ik ben ingehuurd door een Indonesische TV-ploeg om allerlei film- en interviewlocaties voor ze te regelen, maar dat kán toch allemaal niet binnen een week? Ik heb nog niet eens iets kunnen regelen voor morgen! Waarom heb ik in hemelsnaam ‘Ja’ gezegd tegen deze klus?’
Feit was: ik hád ‘Ja’ gezegd tegen deze klus als ‘fixer’, dus ik moest toch tenminste een serieuze poging doen. Het was maandagmiddag. Ik besloot Istanbul Park, het racecircuit, nog maar eens te bellen om te vragen of ze al iets hadden kunnen regelen voor de crew. Nee, nog niets, maar ze zouden me zéker snel terugbellen. Jaja, dat zal. En de Aya Sofya? Ik was er net ‘s ochtends achtergekomen waar de officiële toestemming te regelen viel, én dat zoiets drie dagen duurt. Nog maar eens bellen: ‘Ik heb het sneller nodig, veel sneller. Wat te doen?’ ‘Stuur eens een mail naar de baas, dat wil wel eens helpen.’ Jaja, dat zal.
Ik besloot de TV-ploeg te bellen en een afspraak te maken om eens bij elkaar te gaan zitten voor een goed gesprek over mogelijkheden en onmogelijkheden. Maar toen kwam er een mailtje terug van de baas van het Aya Sofya perscontactenbureau. In de attachment: een brief met toestemming om te filmen! Ik hoefde alleen nog maar even met ene Halil te bellen om te vragen wanneer we in het museum terecht zouden kunnen. Halil: ‘Morgenochtend, negen uur kun je beginnen.’ Hoera! En toen ging mijn telefoon: Istanbul Park aan de lijn. Als de ploeg nou de volgende dag om drie uur aanwezig was, dan konden ze een rondje rijden over het circuit en de general manager interviewen. Schikte dat? Ja, absoluut!
En dat was nog maar het begin. Ik belde nog een keer met de perscontacten van de Aya Sofya, oftewel het bureau dat de perscontacten regelt voor alle historische bezienswaardigheden in Istanbul. Kon de baas misschien ook een supersnelle permissie sturen voor filmen in het Topkapi Paleis? Ja, dat kon, en een uurtje later zat die in mijn mail. Een buikdansshow? Een paar telefoontjes, en klaar: een avond later konden we komen. Een interview met een acteur? Ja hoor, kom overmorgen ’s avonds naar dat en dat theater, en na de voorstelling kun je hem interviewen.
Let wel: het helpt als je Turks spreekt. Niet alleen omdat lang niet iedereen Engels spreekt, maar ook omdat het wordt gewaardeerd en dingen dan natuurlijk net iets makkelijker gaan. Ik heb maar een paar ingewikkelde telefoontjes aan een ander overgelaten en het meeste in het Turks gewoon zelf gedaan, mag ik dat even melden? En tijdens het draaien heb ik een paar interviews vertaald.
Veel mensen denken dat Turkije een ondoordringbare bureaucratische jungle is. En hoewel ik hier te lande geen écht afschuwelijke bureaucratie-ervaringen heb, was ik toch even bang dat de bureaucratie me de das om zou doen bij deze klus. Ten eerste door de tijdsdruk: de TV-ploeg mailde me voor het eerst vijf dagen voordat ze in Istanbul zouden landen, en pas drie dagen voor hun aankomst kreeg ik een lijst door met dingen die ze wilden filmen. Ten tweede: als ik dingen regel, doe ik dat doorgaans gewoon voor mijn eigen verhalen, maar nu was het voor anderen, die helemaal van mij afhankelijk waren voor het slagen van hun dure reisje. Gelukkig kwam ik er snel achter welke weg ik moest volgen om verschillende dingen voor elkaar te krijgen. Ik kreeg de juiste personen te pakken en toen ging het eigenlijk heel soepel.
Mooi voorbeeld is ook het filmen in de Grote Bazaar. De cameraman werd bij de ingang tegengehouden omdat we geen formulier met toestemming konden laten zien. Maar ik had het management van de bazaar wel gemaild. Ik vroeg wat rond om het managementkantoor te vinden, en vond het in een klein straatje, achter een zware deur na een enge trap. Een vrouw toverde binnen tien seconden mijn fax van een paar dagen eerder tevoorschijn, pleegde een kort telefoontje en zei: ‘Ga je gang, de beveiliging zal jullie niet meer lastig vallen.’ En verdomd: de cameraman werd meteen doorgelaten, en als er tijdens het filmen beveiliging aankwam, was ‘Dit is de Indonesische TV-ploeg’ de magische zin om ze weer te laten verdwijnen.
Vanavond stapt de ploeg op het vliegtuig, richting Diyarbakir in het zuidoosten. Daar werken ze met een fixer die ik ze heb aangeraden. En ze gaan ook nog naar Ankara. Tenminste, als het mij lukt een interview te regelen met presidentsvrouw Hayrünnisa Gül. Niet bepaald een eitje, maar er wordt aan gewerkt, en de Turkse bureaucratie heeft me tot nu toe niet teleurgesteld!
Complimenten!!!!
En dan zeg je nog dat ik het druk heb met allemaal dingen regelen:)
Groetjes
Necla