Het meisje in de winkel waar ik te veel geld uitgeef, kijkt me geschokt aan als ik vertel dat ik dit weekend naar Adana ga. ‘Een heel weekend?’, vraagt ze. Als ik dat bevestig, kijkt ze me vol me medelijden aan. Oke oke, geef ik toe, de eerste keer dat ik er kwam, vier jaar geleden, vond ik het ook maar niks. Ik vond Adana vies, te veel beton, ik dacht dat er niets te doen was en het was toevallig net slecht weer, dus de grauwe straten waren nog nat ook. Maar sindsdien heb ik de stad geregeld bezocht. Eerst omdat geliefde er studeerde, en nu omdat het lot hem naar de stad heeft teruggebracht voor zijn militaire dienst. En nu vind ik het een fijne stad. Er is nog steeds veel beton en de lucht is soms zo vies dat je wel twee keer per dag je haar wilt wassen, maar Adana is ook modern, er stroomt een rivier doorheen met een paar terrassen erlangs met een prachtig uitzicht, met lekkere wijn en behoorlijk schone lucht. Het universiteitsterrein is voor iedereen toegankelijk, het is er groen en de campus ligt aan een mooi meer. Adana heeft parken en bruggen waar je gewoon lekker kunt luieren en lopen en het weer is er vrijwel het hele jaar goed. En dan zijn er nog de uitgestrekte vlaktes landinwaarts. Die zijn zo vruchtbaar dat ze een flink deel van Turkije’s behoefte aan groente, fruit, graan en katoen leveren – op de markten van de stad kosten zakken vol vers lekkers vrijwel niets. Trouwens, Turkije’s meest gerespecteerde schrijver komt ook uit Adana – nee dat is niet Orhan Pamuk, dat is Yasar Kemal. Dus wat is er nou eigenlijk mis met Adana? ‘De mensen zijn slecht’, zegt winkelmeisje.
Dat is Adana’s probleem: de mensen zijn er slecht. Of tenminste, dat is het hardnekkige vooroordeel. Het zijn criminelen, daar komt het op neer. Het vooroordeel heeft deels te maken met de vele arme Koerden die vijftien, twintig jaar geleden naar de stad kwamen omdat het leger hun dorpen platbrandde in de strijd tegen de PKK, en waar meer arme mensen wonen, neemt de criminaliteit toe. Sommigen zeggen ook dat er ‘stammen’ in de stad wonen die traditiegetrouw leven van bedelen en stelen, en die bijven hangen in slechtbetaald werk; tja, dat is wat vooroordelen met hele groepen mensen kunnen doen. Ik vertel winkelmeisje dat ik de slechtheid van de mensen in Adana in de afgelopen jaren nooit ervaren heb en dat ik ernaar uitkijk te gaan zowel om de stad als om de mensen. Winkelmeisje giechelt een beetje, want dat is wat mensen nou eenmaal doen als je niet klakkeloos meekletst met hun vooroordelen. Ik zou zeggen: mocht je ooit de kans hebben Adana minstens twee keer te bezoeken, ga vooral en geniet van de stad en de mensen!
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
He Frederike ga ook naar Park Zirve (cafe North Shield) en naar de Ziyapasa Bulvar’i… Park Zirve heeft een heel mooi uitzicht en Ziyapasa Bulvar’i, ja daar ben ik zelf heel graag :)
Wie weet…. eerst staat de 2e keer Istanbul nog op de verlanglijst ;-)