’We willen er drie’, hoor ik haar zeggen, en ze steekt drie vingers in de lucht, ‘voor tien’, en ze laat al haar vingers zien. Ze giechelt, en haar vriendinnen ook. Nederlanders, hoor ik duidelijk aan hun Engelse accent. De verkoper accepteert het bod met een vette glimlach. Hij overhandigt ze alledrie een broodje vis, de drie Nederlanders gaan op de stoeprand zitten en beginnen te eten. Win in hun haar, het Bosporuswater spettert zo hoog op dat ze af en toe een beetje nat worden. Zop op hun gezicht, het weidse uitzicht op Istanbul voor ze.
Ik zit op een bankje naast ze. Ik loop overdag nog maar weinig op dit stuk weg langs de Bosporus in mijn stadsdeel Üsküdar. Ik kom er vaker ‘s ochtends vroeg, rond half acht. Dan ren ik een eind, en dat moet ’s ochtends want in de zomer is het later op de dag te warm. Het mooie is, heel recent heb ik mijn twee renroutes weten te verbinden tot één lange route: van de Borporusbrug naar het Harem busstation. De hele route is nu zo’n zes kilometer lang. Waarom lukte het eerder niet dat hele stuk te rennen?
Dat had alles te maken met bouwwerkzaamheden. De Marmaraytunnel wordt aangelegd, en de bouwput sloot een deel van de kustweg af. En nu is de bouwput verkleind en de kustweg weer helemaal open! Ik zag het voor het eerst vanaf de boot: mensen slenterden weer langs het water en waren er weer aan het vissen. Ik heb dat deel van de kust nooit open gezien, en ik woon hier nu al sinds de zomer van 2007. Eén van de eerste dingen die ik dacht toen ik zag dat de weg weer open was: Joepie, nu kan ik helemaal van de brug naar het busstation rennen!
Slenteren
Dus dat heb ik nu een paar keer gedaan. Maar als ik ren, kijk ik nauwelijks om me heen. Ik kan maar beter opletten waar ik mijn voeten neerzet, want zo strak is de stoep niet. Maar vandaag ben ik weer eens ouwerwets gaan slenteren. Geen sportkleding, maar een rok, shirt en slippers. Vele stadsgenoten en toeristen deden hetzelfde. En ik wist dat ik dit weer vaker moet doen. Het is gewoon heerlijk lopen tussen de haven en Harem, en er gebeurt zo veel! Het laat zo mooi zien hoe heerlijk relaxed Istanbul kan zijn. Simitverkopers, vissers, families, broodjes vis-karretjes, mannen die visbenodigdheden verkopen, mannen en vrouwen die op bankjes en stoepjes zitten te kletsen, er zijn verkopers van zonnebloemzaadjes en thee, en ondertussen glijden de vrachtschepen voorbij en krijsen de meeuwen - en ik zag een paar mensen zwemmen in de Bosporus.
En nu de bouwput kleiner wordt – Marmaray wordt in oktober 2013 geopend! – krijg je een eerste glimp van hoe Üsküdar ooit was. Als je de haven nadert van af Harem, zie je meteen dat het zicht op de historische fontein en de moskee bij het havenplein is hersteld. Daarachter zie je één van de heuvels waarop Üsküdar is gebouwd. Oké, er gaat ook heel wat verkeer over de kustweg, maar het kijkje op het Üsküdar zoals het ooit was, benam me even de adem. ik heb geen idee wat de plannen van het stadsdeel precies zijn voor dit gebied, maar mijn wens is: maak er iets prachtigs van, met zoveel repsect voor het verleden als maar mogelijk is!
Kom er al sinds de jaren 60 in turkije en in Üsküdar 30 jaar Üskúdar heb ik in mijn hart gesloten, moet ook eerst even langs de bosporus ,de geluiden en geuren opsnuiven dan is het pas goed! Fréderike ik hoop met je dat ze er iets prachtigs van maken !We zullen het zien!
vriendelijke groetjes Marianne