Het was een intens weekend. Ik was in Diyarbakir, de grootste stad in het zuidoosten, bij een sit in-protest van de pro-Koerdische partij DTP. Ze protesteerden niet alleen tegen het (gebrek aan) beleid voor de problemen van het Koerdische zuidoosten van Turkije, maar ook tegen de (vermeende) mishandeling van Öcalan. De PKK-leider zit een levenslange gevangenisstraf uit op een gevangeniseiland niet ver van Istanbul.
Natuurlijk wist ik dat Öcalan voor veel Koerden een held is. Zonder hem had de hele Koerdische kwestie waarschijnlijk niet eens op de kaart gestaan. Maar dat de man zo wordt vereerd als ik dit weekend heb gezien, daarvan had ik geen idee. Veel mensen droegen een portret van hem bij zich, en toen ik een krant kocht puur om op te zitten, fluisterde iemand me snel in: “Wij zitten niet op die krant, het is een Koerdische krant en er staan foto’s van Apo in.” – Apo is de ‘koosnaam’ voor Öcalan. Er waren spreekkoren, waarbij mensen vol passie uitschreeuwden dat Öcalan hun leider is en ze veel van hem houden. In de tent waarin de sit in werd gehouden, droegen twee jongens geregeld een levensgroot protret van Öcalan rond, waarvoor mensen opstonden en uitzinnig applaudiseerden. De jonge mannen die het portret ronddroegen, waren onherkenbaar door de sjaals om hun hoofd die alleen de ogen vrijlieten, want het is verboden Öcalan te prijzen en de geheime politie keek natuurlijk geïnteresseerd mee.
Toen kwam vanmiddag Ahmet Türk, de leider van de DTP in het parlement, de tent binnen. Zoals iedereen deed hij zijn schoenen uit voor hij naar binnen stapte, en vervolgens liep hij naar een hoekje van de tent om mee te doen aan de sit in. Sommige mensen stonden op, sommigen kusten zijn hand (een teken van respect), er was applaus. Maar het applaus haalde het qua enthousiasme niet bij het applaus voor Öcalan. Dat gaf me een beetje een triest gevoel. In mijn ogen representeren Öcalan en de PKK vooral geweld, terwijl Türk en de DTP het verlangen naar een democratische oplossing voor de Koerdische kwestie vertegenwoordigen. Als ik ergens ben als journalist, doe ik altijd mijn best mijn eigen mening niet te laten zien, maar dit keer kon ik me niet inhouden: voor Ahmet Türk stond ik op en voor hem gaf ik een innig applaus.
Recente reacties