Het voelde alsof ik een schilderij binnenstapte: van een asfaltweg met lelijke winkels stapte ik een sappige, donkergroene heuvel met houten huisjes op, met hogerop bos. Op het gras zat een familie te picknicken, ietsje verderop renden wat lachende kinderen rond. Ik had dit landschap op foto’s gezien, en op de een of andere manier denk je dat het in het echt nooit zo mooi kan zijn. Maar dat was het dus wel. Ik klom een stukje de heuvel op, ging in het gras liggen, keek om me heen en dacht: ik ben dus nu ín dit landschap. En ik voelde me er onderdeel van.
De groene heuvel is in Ayder, een klein plaatsje in het Kackar Gebergte Nationaal Park, in de noordoostelijke provincie Rize aan de Zwarte Zee. Ik ga een verhaal schrijven over de regio. Dat wordt pas volgende jaar gepubliceerd, maar het is zaak in de zomer naar Rize te gaan, want halverwege september beginnen de eindeloze regens en nog later is het gebied moeilijk toegankelijk vanwege een dik pak sneeuw.
Rize staat bekend om het Kackar Gebergte, maar is vooral beroemd vanwege de thee. Ik nam een vliegtuig van Istanbul naar het dichtstbijzijnde vliegveld, Trabzon, en nam vanaf daar een bus naar Rize. Een trip pal langs de kust van de Zwarte Zee, met aan de andere kant van de weg heuvels bedekt met theeplantages. Daarachter, deels verscholen achter wolken, was het gebergte verder landinwaarts zichtbaar.
Vanaf Ayder kun je een dolmus nemen naar verschillende zogeheten ‘yayla’s’, hooglanden waar mensen in de zomer hun vee laten grazen. Vanaf daar kun je bergwandelen. Ik heb een eendaagse wandeling gemaak vanaf Kavrun yaylasi, dat ligt op een hoogte van ruim 2000 meter, zo’n beetje de boomgrens. Drie prachtige uren klimmen later werd ik getrakteerd op een prachtig uitzicht: vier kratermeren schitterend in het zonlicht, omgeven door ruige, spitse bergen. Ik was alleen. Ik ging zitten, deed me tegoed aan brood, druiven en water, en voelde me helemaal op m’n plaats: een klein mensje in een wijds en overweldigend landschap. En ik probeerde niet te denken aan het ‘wildlife’ dat zich volgens de verhalen om mij heen moest bevinden. Beren, om precies te zijn.
Het is, concludeerde ik, totaal belachelijk om drie dagen naar Rize te gaan. Het Duitse stel dat ik tegenwkam pakte het slimmer aan, die bleven maar liefst vier weken in het gebergte, met tent op de rug. Gelukkig wóón ik in dit land en is het een fluitje van een cent hier terug te komen wanneer ik maar wil. En dat ga ik zeker doen, want het landschap van Rize past meer bij me dan de landschappen in alle andere regio’s in Turkije die ik tot nu toe heb gezien.
Klinkt heerlijk! Geniet ervan, doe je dit dan alleen zonder je partner? Lijkt me beetje gevaarlijk maar toch zoals ik zei mmm heel veel zuurstof en prachtige landschappen ;))
Wat klinkt dat goed, Frederike. Een deel van Turkije wat ik nog vaker wil bezoeken. En hoe je erover schrijft, vind ik bijzonder inspirerend om dat eerder vroeger dan later te gaan doen.
Chapeau!
Hartelijke groet,
Carolien Geurtsen