We tellen zo’n tachtig doden afgelopen week. Op woensdag vroeg in de ochtend werden 24 soldaten door de PKK gedood, een dag eerder kwamen er ook al vijf om, en nu zit het Turkse leger achter de PKK aan en dat heeft tot nu toe aan zo’n vijftig mensen het leven gekost. Dit kan niet anders dan tot nog veel meer doden leiden. Maar dat lijkt politici niet veel te kunnen schelen.
Ik zie het gebeuren en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer verbijsterd ik raak. Iedereen met een beetje gezond verstand kan bedenken dat je geweld niet met geweld kunt bestrijden. Als een kind een ander kind een klap geeft, moedig je die kinderen dan aan elkaar steeds harder en harder te meppen om het vechten te laten stoppen? En breng je wat extra kinderen in als het geweld uit de hand loopt, om ook een potje mee te vechten? Elke vader of moeder die dat doet, zou van slecht ouderschap beschuldigd worden, maar van politici wordt het geaccepteerd. Terwijl er in een oorlog wel wat meer op het spel staat dan een bekrast wangetje of een blauw oog.
Trots
Waarom komt niemand in opstand tegen deze spiraal van geweld? Niet zo’n moeilijke vraag. Turken worden opgevoed met het idee dat het goed is voor je vaderland te sterven. De gewelddadige strategie van de staat betwijfelen, is ondenkbaar en staat zowat gelijk aan verraad. Ouders zijn vaak zelfs trots als hun zoon is gesneuveld voor het land. Zou de regering echter niet vooral verantwoordelijkheid moeten laten zien en het volk niet meteen het geweld moeten geven waar het om schreeuwt, maar in plaats daarvan alles moeten doen om het geweld te stoppen? Zelfs als dat betekent géén wraak nemen? Dat zou inderdaad moeten gebeuren, vind ik. En wel nu. Niet alleen omdat het altijd goed is een stap richting vrede te nemen, maar ook omdat er voorlopig geen verkiezingen op het programma staan.
Maar de regering is niet moedig, en dat maakt het voor mij duidelijk dat er geen werkelijke interesse is in het beëindigen van het conflict. Bij beide partijen niet, overigens. De PKK slaat hard toe in de week dat een parlementaire commissie het overleg begint over een nieuwe grondwet die de Koerdische kwestie deels kan helpen oplossen. Dat verzwakt de positie van de Koerdische parlementariërs in de commissie. De PKK onderhandelde in het geheim met de staat, maar dat overleg werd afgebroken en de PKK kan het niet verkroppen buiten spel te staan. Behalve dat, is het natuurlijk een organisatie die heeft gekozen voor maar één optie: geweld. Ze willen overleven, ze willen worden gehoord, en er staan ze geen andere middelen ter beschikking dan dood en verderf. Als de PKK haar wapens neerlegt, betekent dat automatisch het einde van haar bestaan.
Kracht
Dat is niet het geval voor de staat. De staat staan meer middelen ter beschikking. Een staat die het geweld stopt, graaft niet haar eigen graf. Integendeel: ze wint aan kracht. Uiteindelijk gaat het er niet om wie begonnen is met het geweld en wie dus het ‘recht’ heeft zich te verdedigen, maar wie er moedig genoeg is ermee te stoppen en het gesprek over vrede te beginnen. Is het geen tijd de regering wakker te schudden en zo’n moedige stap te verwachten? Of zelfs te eisen?
:-))
Fréderike,
Wat heb je dit weer prachtig onder woorden gebracht. Inderdaad vreemd dat een regering dit niet zelf bedenkt, niet hier kiest voor de weg die jij beschrijft. Geeft meer kans op een win-win situatie.
Groet Anna