Het loopt weer flink uit de hand in het zuidoosten van Turkije: afgelopen weekend kwamen er maar liefst twaalf soldaten om. Het totale aantal dode soldaten komt daarmee sinds eind april op ruim vijftig. De afgelopen vier maanden zijn er 130 PKK’ers omgekomen – volgens het Turkse leger, dus dat aantal beschouwen we maar even als ‘onbevestigd’.
Oppositieleiders maken gebruik van de woede onder de bevolking over zoveel dode ‘şehit’ (martelaren). CHP-leider Kılıçdaroğlu roept op tot vervroegde verkiezingen, net als MHP-leider Bahçeli, die ook de noodtoestand geherintroduceerd wil zien in de regio. Ze houden beide de AKP-regering verantwoordelijk voor het oplaaien van het geweld. Wat ze in feite zeggen is: ‘Kijk, dit is waar je Koerdische initiatief toe heeft geleid!’
Ik word daar nogal kribbig van. Want niet kiezen voor democratische oplossingen maar feitelijk voor meer geweld, gaat natuurlijk niets opleveren. Vergeet niet: Turkije heeft het op één na grootste leger van de NAVO, en de afgelopen dertig jaar is het ze niet gelukt af te rekenen met een groep terroristen/rebellen/vrijheidsstrijders/guerrilla’s (kies de omschrijving die het best aansluit bij je eigen visie).
De AKP heeft met het ‘Koerdische initiatief’ geprobeerd het over een andere boeg te gooien. Het idee was de Koerden meer democratische rechten te geven en zo de steun voor de PKK te ondermijnen en uiteindelijk vrede te bereiken. De oppositie heeft nooit enige steun verleend aan het initiatief. Ze willen niet eens nadenken over een andere aanpak dan geweld. En nu is de AKP de boosdoener?
Aan de andere kant, het Koerdische initiatief had ook weinig kans omdat het niet zo stevig in elkaar zat. In het kort: veel holle frasen, weinig actie. Het was vooral een AKP-idee, en de partij vergat in een zo vroeg mogelijk stadium steun te zoeken bij andere politieke partijen en bij NGO’s. Dus wat er nodig is, naar mijn bescheiden mening, is een nieuw en dit keer sterk Koerdisch initiatief.
Wie gaat daarmee komen? De AKP? Kılıçdaroğlu? Voor hem is het dé kans om de CHP weer een sociaal-democratisch gezicht te geven. Natuurlijk, je kunt je afvragen of dat de PKK er werkelijk toe gaat bewegen de wapens neer te leggen en hun aanzienlijke macht in de regio op te geven. Maar toch: er is maar één manier om erachter te komen.
Wat hield dat zgn. democratische initiatief dan in? Dat Koerdische politici voortaan Koerdisch mogen praten als ze campagne voeren? Verder heb ik nog niets concreets gehoord.
Misschien ligt daar wel een oorzaak van het oplaaien van het conflict: Veel AKP-geschreeuw en weinig wol. De Koerden zijn gewoon teleurgesteld in de loze beloften van Recep Bey en zijn kornuiten.
Beslist geen rechtvaardiging om dan maar bommen te gaan gooien, maar het legt wel het gevaar van de retoriek van de AKP bloot.
@Mozak. U bent zelf veel geschreeuw en weinig wol. Dat jij het nieuws niet goed volgt, betekent niet dat er niks is gedaan.
İk geef je enkele voorbeelden:
-Opening van onafhankelijke mensenrechteninstituten (zoals de EU het wilde).
-Opening van Koerdische staatszender TRT-6.
-Het kunnen kiezen van het Koerdische taal op universiteiten.
-Dorpen hebben hun oude oorspronkelijke Koerdische namen teruggekregen.
-Verkeersborden in het Koerdisch.
-Vrijheid om Koerdisch te kunnen spreken in gevangenissen tijdens bezoeksuren.
-Economische investeringen.