Ik loop wat rond in een dorpje in het zuidoosten als ik een paar vrouwen in een oven op straat brood zie bakken. Ik loop ernaar toe en we raken aan de praat, de gebruikelijke babbel over waar ik vandaan kom en wat ik in het dorp doe. Al snel staat er ook een groepje kindjes bij. Een meisje van een jaar of acht vraagt me ineens: ‘Ben jij moslim?’ Ik zeg van niet, waarop ze vraagt of ik dan misschien christen ben. Puur uit nieuwsgierigheid naar haar reactie, zeg ik: ‘Ja, ik ben christen.’ Ze duikt meteen weg achter haar moeder en roept: ‘Korkuyorum!’, oftwel: ‘Ik ben bang!’. Ik vraag haar waarom ze bang is. Daar moet ze even over denken, maar dan zegt ze dat dat komt omdat ze nog nooit eerder in haar leven een christen heeft gezien. Haar moeder moet lachen en verzekert haar dochter dat ’christenen ongeveer net zo leven als moslims’, en ik zeg dat ze niet meer bang hoeft te zijn nu ze haar eerste christen heeft gezien. We praten nog wat verder, ik sla het aanbod een vers gebakken brood mee te nemen af en neem afscheid omdat mijn bus bijna vertrekt. Als ik een kwartiertje later op het punt sta de bus in te stappen, hoor ik het meisje roepen: ‘Wacht, wacht!’ Ze komt eraan rennen en geeft me met een grote lach op haar gezicht een bosje vers geplukte bloemetjes. Ik smelt, bedank haar, aai over haar bol en stap in. Ze zwaait me na tot de bus de hoek om is.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
wat lief,ontroerend.
Grappig, dat een enkele ontmoeting de wereld van zo’n meisje doet vergroten!!!! Goed gedaan!
Groetjes, Wendy.
Schattig