Sorry dat ik deze blog begin met een schouderklopje voor mezelf: vandaag heb ik zonder enige hulp een column in een Turkse krant gelezen, en ik gaf het niet halverwege op, ik hoefde het woordenboek er niet al te vaak bij te pakken en heb de hele tekst begrepen. Het komt goed met mijn Turks!
Maar dat terzijde. De column die ik las, was van Elif Şafak, één van Turkije’s beroemdste en belangrijkste schrijfsters. Frappant, dat de eerste column die ik van haar lees zonder enige hulp, meteen haar laatste blijkt te zijn voor dagblad Zaman. Ze heeft haar hoekje (nou ja, een volle kolom) in de krant een paar jaar gehad en heeft al die tijd veel kritiek gekregen. Niet eens zozeer om wát ze schreef, maar omdat ze in Zaman schreef. Zaman staat bekend als religieuze krant, gemaakt door ‘Fethullahci’s’, en dat zijn aanhangers van de omstreden moslimpreker Fethullah Gülen. In haar laatste column schrijft Şafak dat ze de kritiek altijd bevooroordeeld heeft gevonden, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. In Turkije hebben veel mensen sterk de neiging zich in hun eigen ‘kamp’ te verschansen, daar behoorlijk oogklepperig van te worden en de wildste beschuldigingen te uiten aan mensen in een ander kamp. Elif Şafak is alles behalve oogklepperig, dus het paste haar eigenlijk prima om aan de vooroordelen voorbij te gaan en gewoon voor Zaman te schrijven. Maar nu, schrijft ze, is ze toe aan een ander publiek. Dat heeft ze nodig als schrijfster, ze wil ‘naar verre wateren zeilen’. Ik ben benieuwd in welke krant ze straks opduikt. Als ze echt ver van Zaman wil wegzeilen, zou ik haar Cumhuriyet aanbevelen, de spreekbuis van oer-seculier Turkije. Zou ze daarvoor open staan? Wie weet. En minstens zo’n interessante vraag: zou Cumhuriyet het aandurven haar in te huren?
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties