Een enthousiast mailtje van het ANP in mijn mailbox: je nieuwsverhaal over de film over de Armeense kwestie is gepubliceerd in negen kranten, waaronder landelijke! Natuurlijk is een groot bereik altijd fijn, maar toch werd ik er niet alleen maar blij van.
Ik herinnerde me een discussie met een Turk, die niet verbaasd was dat verhalen over Armeniërs en de massamoorden van bijna honderd jaar geleden hun weg naar Nederlandse media makkelijk vinden. Het is het verhaal dat westerlingen graag horen, zei hij: de Turken als bruten, de Armeniërs als slachtoffers. Hebben Nederlanders enig idee van de chaos in het Ottomaanse Rijk tijdens en na de Eerste Wereldoorlog? Weten ze dat er behalve veel Armeniërs ook een heleboel Turken omkwamen? Nee, dat weten ze niet, want verhalen daarover, die verkopen niet, toch?
Ik moest toen denken aan een voorstel dat ik eens bij een tijdschrift neerlegde, over een museum waar Turken hun doden uit die tijd herdenken. Leek me een aardig verhaal: hoe gaat de Turkse samenleving met deze periode in de geschiedenis om, wat is hun waarheid en waarom? Maar de chef-redacteur moest er een beetje om lachen, en liet weten het misschien wel grappig te vinden ja, een stuk over zo’n maf museum. Dat was bepaald niet wat ik in gedachten had, dus ik ben er nooit meer op teruggekomen. Wat ik maar wil zeggen: ‘wij’ in het westen houden deze kwestie graag fijn zwart-wit. Mijn nieuwsverhaal over de film over Armeniërs paste precies in dat plaatje, en dus namen negen kranten het mee.
Het spijt me niet dat ik het geschreven heb, want het was nieuws en het geeft een beeld van de moeilijke positie waarin Armeniërs in Turkije nog steeds zitten. Maar het heeft me wel weer eens aan het denken gezet.
[...] kon nooit een goeie invalshoek of aanleiding vinden, en bladen werkten vooralsnog ook niet erg mee, zoals je hier in een eerdere blog kunt lezen. Dit is denk ik eindelijk mijn kans dit verhaal te schrijven én te [...]