Heel wat Nederlanders hebben me de afgelopen weken aangeraden om naar de dokter te gaan als ik volgende week in Nederland ben. Sinds mijn bezoek aan Uludere in mei heb ik namelijk ontelbare rode pukkeltjes op mijn armen, benen en schouders, en ze gaan maar niet weg. Maar nee, bedankt: doe mij maar de Turkse gezondheidszorg.
Ik wil niet meteen zeggen dat de geneeskunst in Turkije beter wordt beoefend dan in Nederland – tenminste, niet in dit specifieke geval. Maar wat organisatie betreft is Nederland gewoon hel. Het zou onmogelijk zijn om binnen een week een specialist te zien. Eerst naar de huisarts, die me waarschijnlijk zou doorsturen en dan zou ik ergens in juli misschien bij een specialist terecht kunnen. En als er dan ook nog een andere specialist naar moet kijken, is het zo augustus – oh nee, dan is het vakantie dus dat wordt september.
Piepklein staatskliniekje
Ik ging met mijn pukkels eerst naar het staatsziekenhuis in het zuidoostelijke Sirnak. Het was weekend, dus er was alleen een eerste hulp-arts aanwezig. Ik betaalde om het ziekenhuis in te komen – Turken betalen niets, buitenlanders 100 lira – en werd meteen naar de arts gebracht. Na drie minuten was ik aan de beurt, vijf minuten later had ik een recept en gaf een verpleegkundige me de eerste van een serie van vier injecties. De drie dagen daarna ging ik elke ochtend naar een piepklein staatskliniekje voor de volgende drie prikken. Je loopt gewoon de kliniek binnen, je laat je recept zien en geeft de spuit en het medicijn aan de verpleegkundige, en letterlijk twee minuten later sta je weer buiten.
Dat was overigens niet in het dorp Gülyazi, waar ik acht dagen verbleef en waar de pukkeltjes begonnen. Gülyazi heeft al jaren en jaren geen kliniek. Nou ja, het gebouw staat er wel, maar er is geen arts en geen verpleegkundige. Soms worden die wel aangesteld, maar ze blijven zelden langer dan een maand of twee, drie. Er zijn veel van zulke dorpen in Turkije. Als de dorpelingen van Gülyazi een dokter nodig hebben, moeten ze naar Uludere, zo’n dertig kilometer verderop, zelfs in spoedgevallen. Dus wat organsiatie betreft moet er in Turkije ook nog wel wat gebeuren.
De medicijnen hielpen niet genoeg, dus een week later ging ik naar het universiteitsziekenhuis in Diyarbakir. Gratis. In het weekend. Ik had geen afspraak, maar ik liet mijn armen zien en een beveiligingsmannetje bracht me meteen naar de dienstdoende dermatoloog. Die een verkeerde diagnose stelde. Gelukkig maar, want schurft, dat wil je niet. De medicijnen die hij gaf deden dan ook niets.
Uit de hand gelopen
Gisteren, na nog meer dagen waarin ik de bultjes maar niet minder zag worden, zette ik koers naar een duur privé-ziekenhuis in Istanbul. De gezondheidszorghemel, eigenlijk. Om tien uur zat ik bij de infectiespecialist, want ik wilde zeker weten dat het geen parasitaire infectie was. Hij bekeek, beklopte en beluisterde me, en stuurde me door naar de dermatoloog. Waar ik tien minuten later zat. Hij onderzocht me ook. De twee geneesheren overlegden even, concludeerden dat ik een interessant geval was en stuurden me naar het lab voor bloedonderzoek. Tien minuten later werd mijn bloed afgenomen. Er werd ‘SPOED’ op het formulier geschreven, zodat alles dezelfde dag nog afgehandeld kon worden.
Om half drie, na koffie en lunch in de buurt, waren de resultaten er. De infectiespecialist kwam naar me toe bij het lab, feliciteerde me met mijn prachtige bloedscores (geen infectie!) en wees me de weg door de gangen naar de dermatoloog. Ze concludeerden dat het een uit de hand gelopen allergische reactie moest zijn en schreven sterkere zalf en sterkere pillen voor dan ik eerder had gehad. En ze presenteerden de rekening. Die door mijn Nederlandse verzekering wordt betaald – insjallah.
Nederlanders rennen over het algemeen niet snel naar een dokter. Dat is ook waarom ik een tijdje wachtte voor ik in Istanbul naar het ziekenhuis ging. Ons wordt geleerd dat veel gezondheidsproblemen zichzelf wel oplossen. Dat is waar – als je maar lang genoeg wacht, of wordt gedwongen te wachten. De efficiency en service in de Turkse gezondheidszorg zijn voor een Nederlander verbluffend.
Heb je ook ervaringen met gezondheidszorg in Turkije? Interessant om te lezen, dus deel ze vooral hieronder!
merhaba frederike ! yazilarindan dolayi ve cnn turk tv sinden yaptigin roportajdan dolayi kutlarim sizi ben trots op jouw ik hoop met gezondheid gaat snel beter groetjes yaz yaz yaz bikmadan yaz sevgili frederike !