‘Oké, gooi allemaal maar naar beneden’, hoor ik mijn lief zeggen tegen de jongens die nieuwe ramen en kozijnen zetten in de woonkamer en keuken en die niet zo gauw weten waar ze met de ouwe ramen en kozijnen naartoe moeten. Ik wil protesteren: ‘Ben je gek geworden, je kunt toch niet zomaar dingen vanaf het balkon naar beneden mikken!’ Maar ik besluit mijn mond te houden. We hebben geen grote vuilniszakken in huis – als stukken kozijn daar al in zouden passen – en ik ga die dingen niet zelf naar de vuilcontainers aan de grote straat slepen. En bovendien, niemand fronst zelfs maar zijn wenkbrauwen bij mijn liefs suggestie, dus oké, ga je gang.
Even later kijk ik naar beneden. Waar één van de buren druk bezig is de grote stukken hout in kleine mootjes te hakken met een grote steen. Ze maakt er een stapeltje van en even later komen haar kinderen en samen dragen ze het hout naar huis. De volgende dag is ook het glas weg, en de repen plastic die van de nieuwe kozijnen zijn gezaagd om ze precies passend te maken.
Een paar dagen later kondigt de huisbaas aan dat we behalve nieuwe ramen en kozijnen ook een nieuwe voordeur krijgen. Er verschijnt een mannetje, hij plaatst een nieuwe deur en laat de oude houten in de hal van het trappenhuis staan. Twee dagen later stond ‘ie daar nog steeds. Ik begon me al af te vragen wat ik ermee moest of dat er iemand zou komen om de deur op te halen, toen de deurbel ging. Ik deed open, en daar stond de huisbaas, de deur in zijn handen. ‘Kan ik binnenkomen?’. Natuurlijk. Vriendlief begreep het meteen: hij opende de balkondeur, huisbaas liep naar het balkon en smeet de deur naar beneden.
De klap alarmeerde een paar buren, die naar buiten kwamen, de deur oppakten en tegen een muur zetten. Daar zal ‘ie nog wel even blijven staan, tot er iemand komt die ‘m in mootjes hakt en mee naar huis neemt. De winter komt eraan en houten kozijnen en deuren branden natuurlijk prima in een houtgestookte kachel. Wat mensen met het glas en de stukken plastic doen, weet ik niet. Oké, dat is niet waar: het plastic zal uiteindelijk ook wel in een kachel belanden. Daar heb ik qua geweten wel last van – Turken lijken geen idee te hebben van de giftigheid van brandend plastic (of het kan ze niet schelen), dus misschien had ik dat plastic toch snel zelf moeten verzamelen en weggooien. Voor de rest ben ik helemaal om: gooi maar naar beneden!
Dat noem ik nog ‘ns cradle-to-cradle ;-) Alleen van dat plastic, da’s een beetje jammer…
Dat ze dat hout naar beneden mikken, alas, maar glas? Denk aan kleine kindertjes die zich kunnen bezeren … Foei!