De man die ineens tegen me begint te praten, is boos. ‘Dit is niet hoe het gedaan moet worden’, zegt hij, ‘dit is niet hoe het gedaan moet worden’.
We staan in een zogeheten ‘Kurban Kesim Yeri’, een terrein dat door de gemeente Istanbul is aangewezen om beesten te slachten voor het Offerfeest. Er komen voornamelijk koeien aan hun einde, maar ook schapen. Het gaat, zie ik al snel, aan de lopende band: rechts is de plek waar het feitelijke slachten gebeurt en daar worden snel achter elkaar tien koeien en een paar schapen afgemaakt. Ze worden met een bijl in grote stukken gehakt, die daarna door de slagers naar lange tafels links worden gedragen, waar ze tot kleinere stukken worden verwerkt. De dieren zijn bij leven gekocht door families, en hebben een nummer. Als jouw koe aan de beurt is, hou je een oogje op de productielijn, en sta je even later bij de lange tafels klaar met grote plastic zakken om het vlees in te doen. Die zakken worden vervolgens naar klaarstaande auto’s gesleept.
Het is een bloederige aangelegenheid en het stinkt ontzettend. Ik kan het wel hebben, gewoon omdat ik ontzettend nieuwsgierig ben en het allemaal interessant vind. Maar de man die naast me staat, vindt het walgelijk. Hij is al van kindsbeen af gewend aan het Offerfeest-slachten, maar zoiets als wat hier gebeurt, heeft hij nog nooit gezien. Hij legt uit dat als je de islamitische regels volgt, de koe geblindkoekt moet zijn, dat zij/hij gerust gesteld moet worden en geaaid – ‘Het dier moet zich geliefd voelen’- en voordat de keel wordt doorgesneden, moet er een gebed worden gepreveld. En ja, zo herinner ik het me inderdaad van vorig jaar, toen ik in een dorp was en naar het offerritueel keek. ‘Je mag het dier niet bang maken’, vertelt de kwade, gedesillusioneerde man me. ‘En hier staan de dieren in de rij te wachten, ze zien hoe andere koeien worden afgemaakt, ze staan met hun poten in het bloed en de ingewanden van hun soortgenoten, ze ruiken het bloed. Natuurlijk denken koeien niet zoals wij mensen, maar ik weet zeker dat ze allemaal in paniek zijn.’
Precies op dat moment – en ik verzin dit niet – beginnen mensen om ons heen te rennen: één van de koeien die op het punt stond op de grond gesjord te worden om geslacht te worden, heeft zich bevrijd en komt precies onze kant op rennen. Ik ren weg, mijn gesprekpartner rent weg, wij en een paar andere mensen vallen bijna en worden haast omver gelopen door de koe. Ik schrik me rot, maar het bevestigt natuurlijk wat die man zei: er is niet veel religieus en gewijd aan de manier waarop hier beesten worden geslacht. Hij zegt: ‘Mijn familie wilde hier ook een koe laten slachten, maar nu we dit zien, laten we het maar zitten. We zijn moslims, hoe kunnen we nou op een religieuze feestdag vlees eten en uitdelen dat op deze manier tot stand komt?’ Dan loopt hij weg.
Ik vind het ook genoeg geweest. Ik sta op mijn benen te trillen, merk ik. Op weg naar huis kom ik langs een bakkerij. Ik koop een enorm stuk taart. Troost-eten, zou je kunnen zeggen.
Je dochter zal maar “Journalist in Turkije” zijn. De mijne is het, levensgevaarlijk ;-)
Ik zou heel trots op haar zijn maar ook best wel een beetje ongerust.
Hopelijk worden door zulk soort publicaties de ogen van de mensen geopend en er acties ondernomen om deze wantoestanden uit de wereld te helpen!
Ik snap sowieso niet hoe het vermoorden van een levend wezen iets met GODsdienst te maken kan hebben …
Of hoe überhaupt iets met GODsdienst nog te maken kan hebben. (Het is 2010 tenslotte.)
Is die koe het land uit gevlucht?
Of een blijf van mijn lijf huis?
Ze kunnen ook nergens naar toe rennen, hè?
Alhoewel, Mumbai is maar zeseneenhalfduizend kilometer…
http://maps.google.com/maps?f=d&source=s_d&saddr=Mumbai,+Maharashtra,+India&daddr=Istanbul,+Turkey&hl=en&geocode=&mra=ls&sll=41.00527,28.97696&sspn=0.612484,1.234589&g=Istanbul,+Turkey&ie=UTF8&z=4