Af en toe nodig ik een Turkse journalist uit een gastblog te schrijven op mijn site. Deze derde gastblog is van Engin Baş. Engin heeft als correspondent in Athene gewerkt, en was daarna redacteur voor online versies van grote kranten als Radikal, Hürriyet en Sabah. Nu is hij freelancer. Hij is speciaal geïnteresseerd in voetbal – niet alleen in het spelletje, maar ook in de politiek.Deze blog is geschreven door Engin Baş (zie kader).
En nog een Nederlandse voetbalcoach die in het zand hapt. Dit keer is het Guus Hiddink. En voor hem is hetn iet de eerste keer dat hij uit Turkije wordt weggestuurd: in 1990 was hij de ster-trainer van Fenerbahçe, en de club had zijn slechtste seizoen ooit. Fenerbahçe had een vette deal met hem gemaakt, een enorme som geld werd betaald, zeker voor die dagen. Maar het duurde allemaal maar kort.
Misschien was dat wel zijn uitdaging: naar Turkije komen en nu wél iets goeds neerzetten. Want het lijkt erop dat Turkije de enige plek is waar hij zijn magie als trainer nog niet heeft laten zien. Een salaris van €8 miljoen per jaar zou ook een goeie motivatie moeten zijn. Maar hij bereikte zijn doen niet: deze week, in de laatste wedstrijd tegen Kroatië, lukt het Turkije niet zich te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap volgend jaar.
Opnieuw scheiden de wegen van Hiddink en Turkije, en niemand is er rouwig om. Hij moest vertrekken omdat hij simpelweg niet succesvol is. Alle analisten van de Turkse voetbalmedia zijn het erover eens dat het Turkse nationale team eigenlijk niet door een niet-turkse coach geleid zou moeten worden, omdat zij de Turkse voetbalmentaliteit (als er zoiets bestaat!) en de spelers niet snappen. ‘Het turkse nationale tream moet een Turkse coach hebben, want Turkse spelers zijn emotioneel en komen alleen op de top van hun kunnen als ze emotioneel worden gemotiveerd door een Turkse coach’, roepen media eensgezind.
En Hiddink heeft zeker flink wat fouten gemaakt. Het begon al verkeerd, met hoe hij vanuit Rusland naar Turkije kwam. Hij wilde met Ivoorkust naar de Wereldkampioenschappen, maar toen daar niet genoeg geld tegenover stond, kwam hij naar Turkije. Hij had meteen een stempel op zijn voorhoofd: hebzuchtige vent.
Toen hij de klus aannam, ging iedereen er vanuit dat hij zijn tijd grotendeels in Turkije door zou brengen, maar dat deed hij niet. Het kon hem allemaal niet schelen. Hij liet het dagelijkse werk doen door zijn assistenten, zoals Oğuz Çetin, die helemaal geen prestaties op hun naam hebben staan als het om coachen gaat. Een dure relatie. En het eindigde zoals het moest eindigen.
De Turkse sportpagina’s geven de nieuwe trainer, Abdullah Avcı, een warm welkom. De sfeer is dat Turkije af is van een serieus probleem. Is dat waar? Was Hiddink er verantwoordelijk voor dat de infrastructuur slecht was, en er geen beleid is voor jeugdige voetballers? Was hij er de oorzaak van dat jonge, veelbelovende Turks-Duitse spelers ervoor kozen voor Duitsland uit te komen in plaats van voor Turkije? Was hij de sleutelfiguur in het ‘match fixing schandaal’ in het Turkse voetbal? Ligt het aan hem dat de Turkse Voetbal Federatie zijn werk slecht doet, en dat de scheidsrechters flut zijn?
Hiddink heeft tenminste één troost: door een Turks team ontslagen worden is ontzettend normaal. Maar is er ook troost voor Turkije?
Recente reacties