(Ik ben deze week in Gülyazi geweest, één van de dorpen in het district Uludere waar bij een bombardement door het Turkse leger 35 dorpsbewoners omkwamen. Lees hier een stuk dat ik erover schreef voor het ANP, en twee andere blogjes hier en hier.)
Vroeger, zegt één van de smokkelaars, stonden er geen grensmarkeringen. Nu wel. Nu staat er om de paar honderd meter een steen. Op de ene kant staat IRAK, op de andere kant TURKIJE. Die stenen, zegt hij, betekenen helemaal niets voor ons. Dit, zegt hij, is gewoon allemaal ons land, het land van onze voorouders.
Het is zo’n zes kilometer lopen van Gülyazi naar een dorp aan de andere kant van de grens. Drie uur lopen heen, drie uur terug, door een ruig berglandschap, klimmen en dalen. de dorpsbewoners aan de andere kant worden eerst gebeld, om door te geven wat er nodig is. Suiker, diesel, thee, sigaretten. Dan gaan ze op pad. Het is smokkelen, en dat weten ze natuurlijk, maar voor hen voelt het nauwelijks alsof ze iets illegaals doen. Ze halen gewoon goedkope spullen bij bekenden een eind lopen verderop; sommige van de smokkelaars hebben zelfs familieleden in Irak. Eenmaal terug in Turkije, verkopen ze hun spullen en verdienen ze wat. Zo gaat het al generaties, en het is een normaal onderdeel van het leven.
Als ik vraag of ze ook wapens smokkelen, zuchten ze diep. nee, natuurlijk niet. Dat is geen onderdeel van het leven van deze jongens en jonge mannen. Ze doen niets illegaals – tenmisnte, niet op dé manier. Ze hebben geen banden met de PKK. De PKK gebruikt de routes van de smokkelaars ook niet, omdat iedereen weet dat er veel veiligheidstroepen in het gebied zitten. De dichtstbijzijnde PKK-kampen, zeggen ze, liggen zeker honderd kilometer verderop. Het gaat de smokkelaars om gewone, alledaagse spullen, die iedereen nodig heeft. En ik zie niet meteen reden hun verhaal in twijfel te trekken.
Studie
Dan praat ik met een 19-jarige jongen, en realiseer ik me nog meer hoe totaal normaal smokkelen in het leven in het grensdorp is. Hij studeert toerisme aan de universiteit van Gaziantep en gaat mee smokkelen tijdens zijn vakanties. Om bij te dragen aan het familie-inkomen, maar ook om zijn studie te bekostigen. Zijn jongere broer kwam om in het bombardement, maar dat weerhoudt hem er niet van opnieuw de grens over te gaan. Hij heeft geld nodig, en smokkelen is de enige manier. Als we de graven van de slachtoffers bezoeken, laat de student me een briefje zien dat op een van de hopen aarde is achtergelaten. ‘Hij ging voor een computer’, staat erop. Met smokkelen kun je 50 lira per keer verdienen, en als je geld wilt sparen voor een computer, is dat de manier.
Ik denk terug aan toen ik zelf die leeftijd had. Ik verdiende wat bij met het bezrogen van kranten op woensdagmiddag na school, en toen ik studeerde verdiende ik wat bij met vakkenvullen in de supermarkt en met schrijven voor een plaatselijke krant. Wat de jongens in Gülyazi doen, is net zo normaal voor hen als mijn supermarktbaantje voor mij was. Het verschil is: voor hun is het pure noodzaak, en een veiliger baantje dan smokkelen is niet voorhanden.
[...] meer over de dorpswachten. Klik hier voor de blog over smokkelen, en hier voor die over de [...]
[...] omkwamen bij een bombardement door het Turkse leger. Lees hier een blog over dorpswachten, en hier eentje over [...]
[...] deze site: De dorpswachten van Uludere Hij ging voor een computer Wie redde de [...]