Ik was voor een reportage in een oogziekenhuis toen ik het hoorde: Hrant Dink was vermoord. Er hingen TV’s in de hal en ik kon mijn ogen er niet vanaf houden, en ik baalde ervan dat mijn Turks nog zo slecht was en ik niet echt begreep wat er gezegd werd. Maar het belangrijkste nieuws, dat de Turks-Armeense journalist Hrant Dink was vermoord, was meer dan duidelijk door alleen de beelden: je zag alleen nog zijn voeten vanonder het laken dat zijn dode lijf bedekte.
Het was 19 januari 2007. De dagen daarna bracht ik door op de plek van de moord: voor het kantoor van Agos, de krant die Dink oprichtte en waar hij hoofdredacteur van was. Ik praatte met ontelbaar veel mensen en liep ook mee in de enorme demonstratie die de begrafenis was. Ik herinner me die dagen nog altijd als behorend tot de indrukwekkendste in mijn leven.
En nu, drie jaar later, hoe staat het er nu voor? Is de moord opgelost, zijn de verantwoordelijken gestraft? Niet in de verste verte. Hrant Dinks advocaten hebben een rapport uitgebracht over de stand van zaken en trekken daarin de conclusie dat er in drie jaar feitelijk niets is gebeurd. De moordenaar, Ogün Samast, werd snel gepakt en zit nog altijd vast. Maar verder? Iedereen weet wie de mannen zijn die in de maanden voor de moord allerlei informatie negeerden, dreigementen niet serieus namen en inlichtingen niet deelden met anderen. Alle onderzoeken tegen al die verantwoordelijken zijn gesloten. Ze hebben nog steeds allemaal een verantwoordelike baan, zijn hoogstens overgeplaatst naar een andere stad of een ander district. Conclusie: gerechtigheid, dat kan de staat gewoon geen donder schelen in deze afscshuwelijke moordzaak.
Moge Hrant in vrede rusten.
Recente reacties