In Üsküdar is het leven langzamer dan rond Taksim aan de Europese kant van de stad, waar de meeste buitenlanders wonen. Langzamer, en vriendelijker, vind ik. Nu ik op één gezonde en één gebroken voet rondhobbel – drie weken geleden trok ik een sprintje om de laatste boot naar Üsküdar te halen en stapte al rennend in een gat in de stoep – kijken mensen in Üsküdar me vol medeleven aan en wensen me ‘geçmiş olsun’ (beterschap) toe. Als ik naar ‘de andere kant’ ga, lijken mensen wel een beetje geïrriteerd door die trage vrouw op krukken die niet meekomt met het gewone, snelle leven. Gisteren wilde ik naar de Europese kant. Helaas, de boten gingen niet, het stormde te hard. Ik had best een bus kunnen nemen, maar zó belangrijk was mijn tripje nou ook weer niet. Dus bleef ik thuis. Het meer relaxe leven in Üsküdar past me wel.

No Comments »

Leave a Reply