Het is weer voorbij, de feestdagen na de ramadan, hier kortweg bayram genoemd. Drie dagen eten, handkussen en familie en vrienden bezoeken – Turken lijken het geweldig te vinden, maar ik ben blij dat ik ervoor kan kiezen me er grotendeels aan te onttrekken. Vooral de kinderen zijn tijdens bayram scheutig met handkussen voor hun ouders, tante’s, ooms, volwassen broers en zussen, en eigenlijk iedereen die iets te bieden heeft: na een handkus kunnen ze hun hand ophouden en wordt die gevuld met snoep of geld. Vorig jaar had ik me slecht voorbereid en had ik geen snoep in huis of op zak, dus moest ik de paar kinderen die aan de deur kwamen om me een fijne bayram te wensen, teleurstellen. Dus dit jaar pakte ik het beter aan: m’n lief en ik vulden bij de buurtkruidenier een zak met lolly’s en rollen zachte plakkerige snoepjes en hingen die naast de voordeur zodat we het lekkers meteen tevoorschijn konden toveren zodra zich een kindje aandiende. Maar diende zich een kindje aan? Nou, slechts twee! Twee zusjes waren het, en ze vroegen meteen of de hele zak misschien mee mochten nemen. ‘Nee’, zei ik streng, ‘er komen nog andere kinderen en die willen ook nog snoep’. Maar je voelt ‘m al aankomen: die andere kinderen bleven uit. Hadden ze van vorig jaar onthouden dat die yabanci (buitenlander) geen snoep in huis had? Of mogen ze geen snoepjes van yabanci’s aannemen? Dat laatste is onzin natuurlijk, maar vreemd vond ik het wel. Dus ik stopte de zak snoep in mijn tas toen ik naar buiten ging, en gelukkig liep ik Emine tegen het lijf, mijn buurmeisje. Ha, ik ging Emine blij maken! ‘Emine, ik heb een heleboel bayramsnoep gekocht, maar er kwamen niet veel kindjes aan mijn deur. Wil jij de rest van het snoep zodat je het met andere kinderen kunt delen?’ Wat zei Emine? Nee! Ze zei dat ze de afgelopen dagen al genoeg snoep had gehad! Belachelijk! Nou ja, eind van het liedje is dat hier dus een zak met lolly’s en kleverige snoepjes aan de kapstok hangt. Wil er iemand eentje?

No Comments »

Leave a Reply