Oma gooit een homp vlees bovenhands over de tafel mijn kant op. Flátsj. Anderhalve kilo schat ik, een flink stuk vet aan één kant. Ik zet mijn mes schuin op het vlees. Eérst dat vet eraf. Ik gooi het met een boogje in een emmer. De rest van het vlees snij ik in kleine stukjes, die ik in een bak deponeer.
Gisteren stond deze koe in de schuur zijn laatste boe-tjes te roepen. Tot de slager kwam. Even later stroomde het bloed door de sneeuw en vulden plastic bakken zich met ingewanden, poten, vetblubbers, de kop. Moeder en dochter hielpen. Scheurden poten uit elkaar, droegen onderdelen van het beest weg, scherpten de messen en de bijl.
Vanmorgen trof ik het beest op de grond in de keuken aan, en even later zitten oma, moeder en dochter op de grond rondom een lage tafel de enorme stukken koe in mootjes te snijden en hakken. Ik wil wel helpen, zeg ik. Dat hoeft niet, zegt moeder, en het is ook best moeilijk. Oké, een ribbenkast of poot- en bilpartij in grote stukken snijden, dat zie ik me niet doen, maar oma zit ondertussen de grote hompen in kleine stukjes te snijden. In mijn beste Turks zeg ik: ‘Maar die kleine stukjes, dat kan ik wel, zal ik het proberen?’ Ze maken plek vrij, ik ga er in kleermakerszit tussen zitten, pak een flink mes. De bak tussen oma en mij in vult zich gestaag. Deze kleinere stukjes zijn de komende dagen voor de familie zelf, de wat grotere stukken gaan, zoals de Offerfeest-traditie voorschrijft, naar arme familie’s in het dorp.
Ik snij vlees als nooit te voren. Rondom mij stukken ribbenkast, poten, heupen, een emmer vetblubbers, een bak afval voor de hond, en mijn voet wordt langzaam nat want hij rust in een plasje bloed. Oma is enthousiast over mijn werk. Aferin, aferin! (bravo, bravo!), roept ze steeds. Er gaat een pan op het vuur, de eerste lading wordt bereid voor het diner vanavond. Maar dan raak ik het vlees niet aan. Ik blijf een vegetariër.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties