Morgen stemt de buitenlandcommissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden over resolutie 106. Die resolutie vraagt de president in zijn buitenlands beleid rekening te houden het de ‘Armeense genocide’. De kranten hier in Turkije staan er vol mee. Politici kondigen tegenmaatregelen aan als de resolutie wordt aangenomen en ook in het voltallige Huis van Afgevaardigden ter stemming wordt gebracht. Turkije kan bijvoorbeeld zijn steun aan de bevoorrading van de Amerikaanse troepen in Irak opzeggen.
Waar je niet veel over leest, is wat Armeniërs in Turkije ervan vinden. Ik heb de laatste dagen veel gedacht aan een gesprek dat ik een tijdje geleden had met jonge Armeense mannen en vrouwen in Istanbul. Zij waren niet blij met pogingen van, onder andere, Franse en Amerikaanse Armeniërs om de gebeurtenissen aan het begin van de vorige eeuw erkend te krijgen als ‘genocide’. Sommige van hen vonden Armeniërs in de diaspora zelfs niet eens echte Armeniërs. Armeniërs, vonden zij, leven op de grond die ze heeft voortgebracht, in het huidige Armenië en Turkije. Armeniërs, zeiden ze, leven al eeuwen op deze grond, samen met Turken en andere volken. En hoewel de positie van Armeniërs de afgelopen eeuw moeilijk is geweest, verbetert de situatie langzamerhand. Armeniërs worden trotser op hun identieit, in plaats van die, zoals voorheen, te verbergen. De Turkse samenleving, althans een del daarvan, staat daarvoor open, zoals ook duidelijk werd toen er begin dit jaar, naar aanleiding van de moord op de Turks-Armeense journalist Hrant Dink, gedemonstreerd werd door grote groepen Turken die allemaal ‘Wij zijn allemaal Armeniërs’ scandeerden. Samen leven, in eenheid en met respect voor elkaars achtergrond, dat is wat Turkse Armeniërs willen. Ja, natuurlijk willen ze ook meer openheid over wat er zo’n honderd jaar geleden gebeurde, maar dat is wat anders dan er politieke spelletjes om spelen.

No Comments »

Leave a Reply