Het is bepaald niet de eerste keer dat ik geniet van het prachtige landschap van Cappadocië, in midden-Turkije. Ik heb er een paar maanden gewoond in 2007 en sinds ik in Istanbul woon ben ik vaak terug geweest, met de regio verbonden door de liefde. Maar dit keer kwam ik alleen voor mezelf. De liefde is over. En dat maakt dat ik dit keer heel anders zit, op die Cappadosische grond.
Waarom ik dit keer in Cappadocië ben? Twee Nederlandse spiritueel coaches, Carolien en Anna, organiseren er een retraite, geheten ‘Het ritme van jouw natuur.’ Het doel is om de deelnemers aan de retraite met behulp van het wonderlijke Cappadosische landschap in contact te brengen met hun eigen unieke landschap binnenin zichzelf. Ik ken Carolien, we hadden het maanden geleden over haar plannen voor deze week, en al pratend leek het ons een goed idee dat ik aan de week mee zou doen en er een verhaal over zou proberen te verkopen. Ik vond al snel een tijdschrift dat interesse had. Dus ik pakte mijn tas, stelde me open voor een dosis spiritualiteit en zette koers naar Cappadocië.
Stom toevallig (en nee, daar ga ik geen discussie over aan :-p) is de retraite is in het buurdorp van het dorp waar ik tot voor kort voor de liefde kwam. En dat het thema van de week ‘loslaten’ is. Voor de hand liggend natuurlijk, aan welk loslaten ik deze week zou werken – maar dat pakte toch heel anders uit.
Carolien en Anna namen de groep mee naar een vallei met de meest wonderlijk gevormde rotsen. Ze gaven ons allemaal een matje en stuurden ons de vallei in met de boodschap een plek te zoeken die je aansprak en daar gewoon te zíjn. Ik plofte al snel neer onder een grote overhangende rots. Dat voelde veilig, stevig, beschermd. Dat heb ik gemist de afgelopen jaren. Ik bedoel, ik kan die dingen altijd in mezelf vinden, maar het punt is, ook als stevige, onafhankelijke vrouw wil je wel eens lekker leunen. Tegen een rots. En de rotsen van Cappadocië zijn symbolisch eigenlijk geweldig. Ze zijn gemaakt van vulcanische rots en tufsteen, wat ze stevig maakt, maar tegelijkertijd zacht, hervormbaar, zich ontwikkelend in de tijd. Stabiliteit en ontwikkeling in één. Zou het nou niet prachtig zijn om de combinatie van die twee niet alleen in mezelf te vinden, maar ook in een ander?
Zoals wij allen weten, kun je iets alleen vinden als je je ervoor open stelt. En vandaar is het nog maar een kleine stap naar wat ík los moet laten. Ik moet af van het idee dat ik zelf maar altijd die rots voor mezelf (en een ander) moet zijn. Die kans heb ik niet gekregen de afgelopen jaren, of, beter gezegd natuurlijk: ik gaf mezelf niet die kans. Als iemand je veel geeft maar nou net níet dat wat je het meeste nodig hebt, dan moet je je boeltje pakken en gaan. Dat heb ik te lang voor me uitgeschoven. Dat is geen drama, dat is hoe het is.
En toen, in een andere sessie, gebeurde er iets kleins maar belangrijks in de interactie met twee andere vrouwen. Ik wil het niet delen, maar we moesten er erg om lachen, en het deed me beseffen dat ik misschien al verder ben dan ik dacht in ‘zwakker’ zijn, in de teugels soms uit handen geven. Dus laat maar komen, die rots. Die stevige en tegelijkertijd zachte rots. Om soms lekker tegen te leunen.
Stevige knuffel van ons.
Had even langsgekomen…..
Een bezoek aan Cappadocië kan inderdaad een tijdelijk rustpunt of zelfs een ommekeer betekenen in je leven. Mijn vrouw en ik hebben zo ‘n tien jaar geleden genoten van onze meerdaagse rondreis (saampjes met z’n tweeën in een jeepje). De heenreis viel vanaf Konya wat tegen, maar enmaal weer langs de kustweg richting huis was onvergetelijk.
En eh… toeval bestaat niet.
Collegiale groet,
Herman,
Tosmur/Alanya
Ha Freek,
wat lezen we nou? Dat is nog eens nieuws! Wij zitten in Springhaver (ja dat heb je met die smartphones, dan ben je overal bereikbaar). Ga je in Turkije blijven. Nederland is vol zeggen ze en als iemand uit Turkije ben je hier niet echt welkom. Beter eerst even naar Zweden.
Nee, even serieus: wat naar nieuws. Als je steun of brede uithuilschouders nodig hebt zijn wij bereid en beschikbaar.
groeten Hans en Daan
Na de ontmoeting in persoon de ontmoeting in geschreven woord. Beide heel waardevol. Wens je alle goeds,
Ankie