Ik kijk naar het Turkse nieuws. Afgelopen weekend zijn er vier soldaten omgekomen door een PKK-bom in het zuidoosten van het land, en de mannen zijn maandag en dinsdag begraven. Sommige TV-stations beginnen hun nieuwsuitzending ermee: slowmotion beelden van de begrafenis, van de kist met een Turkse vlag erover, de nu weduwe die zich er huilend aan vastklampt, de vader die getroost wordt door zijn familie en vrienden. De straten zijn vol mensen die applaudiseren als laatste afscheid. Alle nieuwsbulletins zetten er sombere, dramatische muziek onder, en sommigen laten huilende baby’s zien – soms het zoontje of dochtertje van de overledene, soms zomaar een baby.
Dramatische beelden natuurlijk, en ze raken me. Maar als journalist word ik er ook een beetje niet goed van. Een objectief journaal zou dit nieuws ook brengen, maar zonder die muziek, zonder de slowmotion beelden. Ze zouden simpelweg het nieuws brengen: ‘De 24-jarige soldaat die afgelopen weekend omkwam bij een bom die waarschijnlijk*) is geplaatst door de PKK, is vandaag begraven in zijn geboortedorp. Er was niet alleen verdriet bij de familie, maar in het hele dorp. Honderden mensen kwamen de soldaat hun laatste eer bewijzen.’ Zoiets.
Maar dan vraag ik me af hoe zoiets in Nederland zou gaan als er keer op keer Nederlandse soldaten zouden omkomen door binnenlandse problemen die bovendien veel emoties oproepen. Dat kennen we helemaal niet in Nederland. Natuurlijk, in Turkije worden de emoties ook opgezweept door media die het nieuws zo dramatisch als mogelijk maken, wat een vicieuze cirkel oplevert. Die wordt nog eens gevoed door de noodzaak van de TV-stations om winst te maken en dus zo veel mogelijk kijkers te trekken en tevreden te stellen. Hoe zou een Nederlands journaal reageren als er bommen zouden afgaan in het centrum van Amsterdam, op het strand van Scheveningen, bij molens en tulpenvelden waar drommen toeristen samenkomen? Als gedurende decennia Nederlandse soldaten omkwamen op Nederlands grondgebied, jonge jongens die hun hele leven nog voor zich hadden?
Ik weet het niet, want zo’n situatie is simpelweg onvoorstelbaar. Maar de Turken ervaren het het telkens opnieuw, week na week, jaar na jaar. Wat je ook mag denken van de achtergronden van het conflict en de politieke keuzes die eraan ten grondslag liggen, uiteindelijk zijn het de gewone Turken die de gevolgen op hun bord krijgen. Stel nou eens dat het om Nederlanders ging. Wat zouden onze media doen? Wat zouden we wíllen dat ze doen? Wat denk je?
*) Ik zeg ‘waarschijnlijk’ omdat vorige week bleek dat een bom die afgelopen mei aan zeven soldaten het leven kostte, waarschijnlijk geplaatst is door het leger, en niet door de PKK, zoals het leger altijd heeft gezegd. De legerleiding heeft nog steeds niet op het nieuws gereageerd, maar het maakt wel duidelijk dat je niet altijd automatisch kunt aannemen dat elke bom of elke mijn afkomstig is van de PKK.
Wat bent u negatief zeg over Turkije..:D
Waarom zoveel Turkenhaat in elke column van u heeft uw haat eigenlijk de boventoon… Het is overduidelijk dat u een ander doel heeft dan de Turkse nieuws naar het Nederlands te vertalen en de Nederlandse bevolking dienst te doen.
(op uw eigen manier natuurlijk, ik ben iemand die ook geregeld de Turkse nieuws bijhoudt en ik zie in uw columns telkens weer hoe u zelfs sommige positieve nieuws zo negatief kunt overbrengen ..) U geeft de lezer wel een hele negatieve energie..
Voor welke geheime dienst werkt u?? :D
waarom? omdat turken met turken meer hechter zijn dan nederlanders doen die zegt: ach ja hij is dood klaar…terwijl turken erg medelevend zijn….dit geeft weer uw respectloze commentaar voor soldaten die voor hun vaderland vochten voor vrede en jij stampte fijn op hun eer…turkse media geeft niks om kijkcijfers, ze willen gewoon ook meer weten over wat er gebeurd met onze helden…