Ik was er nogal blij mee toen de veelbezochte Turkse nieuwssite HaberX me vroeg mijn blogs in het Turks ook op hun site te plaatsen. Hoe groter mijn bereik, hoe beter, dus publiceren op een site met 80.000 bezoekers per dag, in een taal waarin ik nog niets schrijf, is een goed idee. Maar nadat mijn eerste blog was geplaatst, drong het ineens tot me door: nu schrijf ik niet langer voor buitenstaanders in het buitenland, maar voor Turken in Turkije. Een heel verschil.
Zo’n groot verschil zelfs, dat ik er een huilbui van kreeg. Waar ik bang voor ben, is dat ik meteen in een politiek kamp geplaatst zal worden. Dat ik húp, een stempel op m’n voorhoofd krijg: ‘Ze is pro-AKP!’, of ‘Ze is tegen Atatürk’, of: ‘Ze is tegen de eenheid van Turkije!’ Voor alledrie geldt, net als voor allerlei andere dingen die je kunt verzinnen die me in een kamp plaatsen: niet waar.
Waarom me dat zo raakt? Het is, zou je kunnen zeggen, een oude pijn. Ik heb zes jaar een nogal heftige relatie gehad met een Turk. Ik een liberale Nederlandse journalist die verwoede pogingen deed iets van Turkije te begrijpen, hij een behoorlijk nationalistische Turk met diepe sympathieën voor het leger. We hadden dus nogal eens ruzie over politiek. En dus ook over mijn werk. Het is te ingewikkeld al te diep op in te gaan, maar het kwam er feitelijk op neer dat hij twijfelde aan mijn journalistieke integriteit. Hij suggereerde dat ik door andere partijen dan media werd betaald om op een bepaalde manier te schrijven over bepaalde onderwerpen. Beschuldigde me van vele dingen, maar het kwam er uiteindelijk op neer dat ik een intrigante was en me tegen de Turkse seculiere republiek én stichter Atatürk keerde.
Dat heeft me enorm pijn gedaan. Ik kon me ook niet verdedigen. Wat kun je in godsnaam inbrengen tegen iemand die zo achterdochtig is? En het werd ook erger in de loop van de tijd. Ik leerde Turkije beter kennen en was steeds beter in staat om argumenten in te brengen tegen zijn – in mijn ogen – soms ronduit enge nationalistische ideeën, en dat kon ernstig uit de hand lopen. Wat een machteloos gevoel was dat, zo onbegrepen en ontkend te worden, als mens en als journalist.
En nu ben ik dus bang dat zoiets weer gebeurt. Dat ik razendsnel beoordeeld zal worden vanuit Turks perspectief. Ik ben geen Turk. Ik wil geen onderdeel zijn van de polarisatie hier. Dat kán ik niet eens. Ik denk anders, simpelweg omdat ik in een ander land ben opgegroeid. Ik vind het heerlijk in Turkije te wonen, maar de passie die Turken voelen over thema’s die hier spelen, is mij vreemd. De Turkse geschiedenis, de Turkse cultuur en Turks bloed: het stroomt allemaal niet door mijn aderen. Dus label mij niet alsof dat wel zo is.
Ik ben bang, maar tegelijkertijd weet ik dat dat niet nodig is. Want die angst is gebaseerd op een voorbij verleden – ik zette een jaar geleden een punt achter de relatie. Sindsdien heb ik mijn Turkse sociale leven behoorlijk uitgebreid. Met elke Turkse man of vrouw die ik ontmoet, realiseer ik me meer wat een uitzondering mijn ex was. Ik kan met een gerust hart in het Turks publiceren. Sterker nog, de tijd is er rijp voor. Ik wil midden in deze samenleving staan, en onderdeel zijn van het debat is daar een logisch onderdeel van.
Klik hier voor mijn eerste blog op HaberX.
Hé good for you girl!
Daar mag je trots op zijn.
Wat een openhartig stuk, complimenten voor je moed. Blijf zo doorgaan, vragen stellen, twijfels uiten, laat verschillende stemmen horen en blijf reflecteren. Dat is belangrijk in een maatschappij die steeds verder verhardt. Wens je veel succes!
super!.. zo ken ik je helemaal niet frederike :) wat fijn om dit stukje te lezen… ik kende altijd de frederike die onze nieuwsvrouw is in turkije… je bent af van een stempel op je voorhoofd Frederike :) tuurlijk kan jij ook huilen maar het is fijn dat ik dit nu ook weet…
Heel herkenbaar !!!!
Woon zelf al meer dan 20 jaar in Turkije en geloof me dat ik me nog steeds verbaas , over ideeën en meningen van mijn naaste.
Met deze groep kan en wil ik een discussie aan blijven gaan omdat ik er niet kei hard op afgerekend word.
Het is voor of tegen, het is zwart of wit….jammer het is juiste dat hele gebied daar tussen waar begrip , steun en geloof voor elkaar is.
Inderdaad niet in dat ene hokje geplaatst te worden …..de vrijheid hebben om overal voor open te staan , je mening te vormen en die ook te mogen veranderen of er op terug te mogen komen.
Fréderike veel succes met de keuze die je gemaakt hebt, is het toch niet wat je wil er is altijd een weg terug en wij blijven je trouwe lezers juist om deze frisse en proffesioneele kijk van je op het mooie Turkse leven.
Hoi Frederique,
Wat een mooi verhaal. En gefeliciteerd! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat… Ze zullen je “fouten” toch wel vergeven omdat je buitenlander bent? Anders ben je ook nog altijd een ex van Amnesty…
Van harte gefeliciteerd en ik vind het dapper. Maar alsjeblieft, blijf voorzichtig; je weet waar je bent.
Succes,
Herman
Een heel mooi openhartig verhaal!
Gelukkig zijn er verschillende meningen die uitnodigen voor debat, een van de grootste pijlers van democratie en daar je steentje aan kunnen en vooral mogen bijdragen is een groot goed dat we moeten koesteren zowel in Nederland als in Turkije.
Ga zo door!
Drs. M. Grobbink