Ik leg graag even iets uit over mijn werk. Sommige mensen die op mijn site reageren, zowel hier als op de Engelse versie, vinden het onbegrijpelijk dat hier meningen verkondigd worden. ‘Je bent journalist, dus moet je neutraal en objectief zijn!’ Het punt is, als journalist doe je altijd je best objectief te zijn maar het is gedoemd te mislukken, en daarnaast is het juist ook een taak van de journalistiek om het nieuws te analyseren, in perspectief te zetten en te becommentariëren.
Objectiviteit bestaat niet. In een simpel kort nieuwsbericht lijkt het nogal makkelijk om strikt bij de feiten te blijven. Maar zelfs dan: je moet altijd kiezen. Welke informatie neem je wel op in je artikelen welke niet, welke details zijn relevant en welke woorden zijn zo neutraal mogelijk? De kunst van het vak is die keuzes zo afgewogen mogelijk te maken, zodat ze een zo goed mogelijk beeld geven van wat er is gebeurd. En dat allemaal beperkt door de minimale beschikbare ruimte.
Er is een andere reden waarom nieuwsverhalen niet echt objectief kunnen zijn: alleen al de keus waarover je wel en niet schrijft, is subjectief. Wat is relevant nieuws, en voor wie? Bij achtergrondverhalen telt dat nog meer: welke grote verhalen zijn het waard om te vertellen, en welke niet? Die keus maak je op basis van wat tijdschriften willen kopen, maar ook op basis van wat je zelf interessant en belangrijk vindt, en natuurlijk speelt het nieuws en de actualiteit een grote rol. Ik schrijf graag over politiek, mensenrechten, minderheden en vrouwenlevens, en niet veel over economie, toerisme en showbiz. Volstrekt subjectief, ook al omdat ik Turkije koos om in te werken omdat ‘mijn thema’s’ hier volgens mij belangrijk zijn. Turken denken daar nog wel eens anders over. Zij hebben alleen al een heel andere definitie van ‘minderheden’, laat staan dat ze hetzelfde denken over afwegingen die je maakt bij het schrijven over zo’n thema. Iets soortgelijks kun je zeggen over mensenrechten, en over vrouwenissues trouwens ook.
Dus wat staat mij te doen? Moet ik mijn werk aan de wilgen hangen omdat elke keus die ik maak subjectief is? Nee, natuurlijk niet. Ik ben naar Turkije gegaan omdat ik mensen wil laten weten wat hier speelt, ik wil de visies van verschillende mensen en groepen in de Turkse samenleving delen met mijn lezers, ik wil dat mensen Turkije wat beter leren kennen. En al dat nieuws en al die achtergronden schrijf ik zo eerlijk en professioneel mogelijk op. Terwijl ik dat doe, leer ik het land zelf natuurlijk ook steeds beter kennen – en al die kennis roept weer ladingen nieuwe vragen op natuurlijk, wat de zaken alleen maar steeds gecompliceerder maakt ;-). Ik ontwikkel mijn meningen, en prijs me gelukkig dat ik journalist ben in een tijd waarin ik zo makkelijk mijn eigen platform kan creëren. Ik publiceer mijn verhalen op papier en online, maar alles wat ik niet kan verkopen, al mijn gedachten en meningen die ik niet op papier kwijt kan, geef ik hier op deze site een plek in de vorm van blogjes.
Je zou deze site dus kunnen zien als een totaalpakketje journalistiek: nieuws in korte artikelen, achtergronden in grote reportages, meningen en observaties in blogs, en als je me volgt op twitter, krijg je ook nog nieuwsflitsen, een handvol privé-tweets en kiekjes over het nieuws en het leven in Turkije. Het geeft allemaal samen een beeld van de manier waarop ik als journalist in Turkije werk. Meningen ontwikkelen en die uiten is geen gebrek aan journalistieke professionaliteit, maar er een logisch en onvervreemdbaar onderdeel van.
Hulde voor deze post!
Niet bepaald een inhoudsvolle toevoeging, maar het moest gezegd worden.
Weldegelijk relevant!!
Ik zou jouw positie een inter-subjectieve willen noemen. Objectief is een beetje een metafoor. Want logisch gezien bestaat objectieve waarneming door een subject (jij) niet.
Inter-subjectief staat voor de ene zend zijn zo objectief geformuleerde boodschap uit, en de ander ontvangt deze op zijn subjectieve wijze: inter-subjectief.
Dit is voor journalistiek van wezenlijk belang, en in feite voor alle waarheidsvinding.
De keus om in Turkije te wonen en werken is leidt tot opinievorming. Onafhankelijk onderzoek doen is in Turkije moeilijk, omdat onafhankelijkheid in Turkije een non-item is. Men kan nooit zeker zijn over de 100%-waarheid van een geopperde of becommentarieerde kwestie.
De interessante kant hieraan is natuurlijk dat een journalist met status, zaken als pertinente waarheid kan neerzetten, die onvoldoende onderbouwd zijn, maar waar hij/zij wel mee beïnvloed. Een andere interessante kant is dat als een journalist zich low-profile manifesteert, de ander (lezer of collega) aan inleg-kunde kan doen.
Moet een journalist daar rekening mee houden is de hamvraag.
Ja en Nee…
Ja, omdat de journalist door zijn professionaliteit kan inschatten wat het artikel teweegbrengt.
Nee, de journalist wil niet dat men met woorden aan de haal gaat en daarmee in de gevarenzone van censuur beland.
Ik vermoed dat het vak schipperen daar beiden behelst.
Groet
Willemijn
PS. Bovenstaande geldt voor iedereen die opinie heeft en deelt.
‘Ik vermoed dat het vak schipperen daar beiden behelst.’
Is wat onbegrijpelijk, dus:
Ik vermoed dat het vak ‘schipperen tussen beiden’ behelst.
Juist om dat je schrijft zoals je schrijft kijk ik uit naar iedere volgende mail. En wat zou er mis mee zijn als je je mening geeft? Niet professioneel? Onzin. Als het maar duidelijk is wat jou mening is en wat “objectieve” informatie is.
Ik kan me voorstellen dat opmerkingen over objectiviteit eerder van Turkse dan van Koerdische kant komen. Ik kom hier ook mensen tegen die op het woord Koerden reageren als op een vloek. Je loopt dan tegen een muur van onbegrip en weerstand aan. Op basis van angst, i.p.v. respect, willen Turken (ik weet niet hoeveel procent) dat hun situatie blijft zoals het is, ten koste van wat dan ook. Koerden in dit geval. Alleen begrip voor eigen situatie. Mensen en beesten verschillen niet veel. De sterkste wint………Beesten hebben geen argumenten, mensen blijkbaar ook niet…. (Ik heb het hier over die mensen die alleen bezig zijn met het beschermen van hun eigen hachje. Er zijn gelukkig ook anders denkenden)
Ik zou graag zien dat meer journalisten op zo een manier zouden schrijven zodat er zich een proces van begrip en respect naar elkaar ontwikkelt en samenwerking groeit in het zoeken naar een oplossing. Hoe doe je dat?
Groet Anna
ik kan mij voorstellen dat jij door alle complimentjes je gevleid voelt, maar helaas ten onrechte… Misschien moet je een keer wat kritischer naar je eigen stukken kijken…