Als je hier in Turkije iets aanvraagt of je ergens registreert, vragen ze steevast naar je vaders naam. Achternaam – in mijn geval Geerdink – niet nodig, alleen voornaam – Henk – is genoeg. Vorig jaar bijvoorbeeld, had ik mijn voet gebroken en daarvoor moest ik een paar keer naar het ziekenhuis. Ik werd in de computer gezet, hup, ‘Henk’ erbij en telkens als ik er kwam en de secretaresse mijn naam in de computer had ingevoerd, vroeg ze even later: ‘Vaders naam Henk?’, dan zei ik ‘ja’ en wist ze zeker dat ik ik was. Nu staat Henk ook op de achterkant van de perskaart die ik net heb opgehaald – hoera. Een collega zei dat dat wel iets had; alsof je vader altijd een beetje over je schouder meekijkt. Ze zei: ‘Het doet me denken aan mijn vader toen ik tiener was. Als ik iets ging doen zonder ouderlijk toezicht en hij me wilde meegeven dat ik me goed moest gedragen, zei hij: “Denk eraan he, je bent een Beyers”.’ Mijn vader zei (en zegt) ook wel eens zoiets, maar dan gelukkig niet om me te waarschuwen maar om me aan te moedigen. ‘Laat zien dat je van Geerdink bent!’ Dus daar denk ik nu aan als ik achterop mijn perskaart zie: Vaders naam: Henk.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties