Soms stel ik me voor met de naam Feride Gedik. Dat is de Turkse equivalent van mijn naam en voor een Turk een stuk makkelijker te begrijpen dan het origineel. Er wordt wel eens om mijn Turkse naam geglimlacht, maar over het algemeen wordt hij probleemloos geaccepteerd. Tot ik ‘m deze week gebruikte in Diyarbakir, de grootste Koerdische stad in het zuidoosten van het land. Ik werd voorgesteld aan Rojin, een studente. Ik stelde me voor als Feride, waarop ze onmiddellijk reageerde: ‘Hoe kun jij nou een Turkse naam hebben?’. Ik legde uit dat ik eigenlijk Fréderike heet, maar dat Turken daar niet altijd mee uit de voeten kunnen en soms ook denken dat het een mannennaam is, en dat ik daarom soms Feride gebruik. Daarop liet ze me haar identiteitskaart zien, waarop ze Ruken heet. Rojin is de Koerdische naam die ze bij haar geboorte kreeg, maar omdat het een Koerdische naam is en die door de autoriteiten niet werd geaccepteerd, is haar officiele naam Ruken. Ook een Koerdische naam overigens, maar het heeft, in tegenstelling tot Rojin, een minder overduidelijke Koerdische klank. Alsjeblieft, Fréderike (en ze sprak mijn naam echt perfect uit), verander je naam niet, de naam die je ouders je gegeven hebben en die precies past bij wie je bent.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Turken spreken mijn naam standaard uit als de Turkse variant. Lange tijd heb ik mij daartegen verzet maar uiteindelijk ben ik zelf ook de Turkse variant gaan gebruiken. Ach ja, eigenlijk wel zo gepast aangezien de Nederlandse variant een populair woord voor het vrouwelijke geslachtsdeel bevat :-(
Na lang geplaagd te zijn als kind loop ik soms trots, soms terughoudend met mijn naam rond.
Maar uiteindelijk is het beter dat je je daadwerkelijk je eigen naam blijft gebruiken….