Zondagavond besloot ik naar Diyarbakir te gaan, ‘hoofdstad’ van de Koerden die in zuidoost-Turkije wonen. De Turkse regering en het leger dreigen er al weken mee de Iraakse grens te overschrijden in de strijd tegen de PKK en ik vroeg me af wat de Koerdische bevolking in de stad van die plannen vond en hoe de sfeer in de stad zou zijn. Over de PKK waren mensen vooral stil. Mijn tolk sprak af en toe in wartaal, bijvoorbeeld toen we in een arme buurt met een familie praatten. ‘Zij kennen ook wat mensen’, zei de tolk. Later, ergens binnen, legde hij uit dat mensen op straat het woord ‘PKK’ niet zullen gebruiken, niet in positieve en niet in negatieve zin. Als je ‘wat mensen kent’, dan ken je wat PKK-strijders. Mensen zijn te bang om openlijk over hun mening te praten; je weet nooit wie er meeluistert en wat daarvan de gevolgen kunnen zijn.
De laatste paar jaar is er veel verbeterd wat betreft de rechten van de Koerden in Turkije. Maar in de decennia daarvoor hebben angst en wantrouwen mensen hier in hun greep gekregen. Dat veranderen wetten en rechten niet zo snel.
 | Nieuwe site! Volg me tijdens mijn werk aan mijn boek over de Koerdische kwestie: www.KurdishMatters.com |
Recente reacties